Αν σας λέγαμε πως ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος ή ο Γιώργος Γεωργιάδης είναι οι προπονητές που αρχίσαμε να ονειρευόμαστε μόλις προσλήφθηκε ο Νταμπίζας θα είμαστε ψεύτες. Θα προσέξατε πως στην αναφορά των ονομάτων τους, δεν εκφραζόμαστε ούτε θετικά ούτε αρνητικά. Ο πρώτος λόγος είναι ο προφανής: είναι τόσο μικρό το δείγμα γραφής τους και τόσο διαφορετικό το background των ομάδων που έχουν δουλέψει, που δεν μπορούμε να εξάγουμε ασφαλή συμπεράσματα. Ο δεύτερος λόγος όμως, είναι ο πιο σημαντικός.
Για χρόνια (από το 2011 κατακρίβιαν) φωνάζαμε πως ένα από τα μεγαλύτερα μας προβλήματα είναι πως οι ποδοσφαιρικές αποφάσεις δεν παίρνονται από ανθρώπους του ποδοσφαίρου στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Εδώ και 2,5 μήνες, η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει τεχνικό διευθυντή, το Νίκο Νταμπίζα, που με βάση τις ενδείξεις, χειρίζεται αποκλειστικά τον προγραμματισμό. Κάποιες αποφάσεις του, είτε αυτές αφορούν τον προπονητή, είτε παίκτες, μπορεί να μην μας κάνουν “γκελ”, μπορεί να μην κάνουν ούτε στο κόσμο. Από τη στιγμή όμως που αποφασίσαμε να του εμπιστευτούμε τα κλειδιά του ποδοσφαιρικού, θα εμπιστευτούμε και τις αποφάσεις του και θα κρίνουμε εκ του αποτελέσματος. Θα εκφράσουμε άποψη, αλλά δεν θα την αφήσουμε, όντας υποκειμενική, να μας θολώσει την “πίστη” προς το μοντέλο του τεχνικού διευθυντή.
Είναι απόλυτα λογικό, όσο περνάνε οι μέρες και η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν έχει παίκτες και προπονητή, να υπάρχει αγωνία για το τι θα παρουσιάσει ο Νταμπίζας. Είναι επίσης απόλυτα λογικό, σε κάποιους η απόφαση του να αρέσει, σε άλλους όχι. Επιβάλλεται όμως να θυμόμαστε πως σαν κόσμος, απαιτήσαμε την έλευση τεχνικού διευθυντή. Ας μην την καταργήσουμε επειδή με κάτι δεν συμφωνούμε. Στο κάτω κάτω, ο Νταμπίζας ήταν ξεκάθαρος πως ο νέος προπονητής πρέπει να ταιριάζει και με το πλάνο του. Οπότε ακόμα και για αυτούς που δεν γεμίζουν το μάτι, κάτι έχει στο μυαλό του και θα μας το παρουσιάσει.
