Πριν από λίγα χρόνια τέτοιο καιρό, μέχρι και το 2011-12, τρέχαμε στα αεροδρόμια να ξεφορτώσουμε “παικταράδες”. Αφού φρόντισαν κάποιοι να ζούμε μες τη γυάλα του “λεφτά υπάρχουν”, απολαμβάναμε σαν σπουδαίες επιτυχίες την κάθοδο μεγάλων ονομάτων που μας “εγγυούνταν” την επιτυχία. 5-6 χρόνια μετά, τίποτα δεν θυμίζει εκείνο το παροξυσμό, αφού έχουμε προσγειωθεί όλοι ανώμαλα στο χρέος των 12-13 εκατομμυρίων ευρώ!
Έχουμε προσγειωθεί σε τέτοιο βαθμό, που δεν κάνουμε υπέρβαση ούτε για τον πρώτο μας σκόρερ και το θεωρούμε όλοι σε ένα σημείο φυσιολογικό. Ο Νταμπίζας είπε στην παρουσίαση του πως πρέπει να σεβόμαστε το κάθε ευρώ που δίνουμε και μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους. Θέλουμε προφανώς να κρατήσουμε κάθε καλό παίκτη στο ρόστερ, αλλά στα ξηλώματα λέμε όχι καρφωτό!
Αυτό το γεγονός πάντως, άλλαξε και τον τρόπο που προσεγγίζουμε τις μεταγραφές. Πλέον κρατάμε μικρό καλάθι, δεν ενθουσιαζόμαστε εύκολα και επαναλαμβάνουμε διαρκώς ότι “καθρέφτης το γήπεδο και τα βιογραφικά μπάλα δεν παίζουν”.
