Δεν είναι πρωτόγνωρο το συναίσθημα που βιώνουμε αυτή τη στιγμή. Αντίθετα, έχουμε δυστυχώς γνωρίσει πολλούς πικρούς αποκλεισμούς στην Ευρώπη, από ομάδες που είτε ήταν στο δικό μας επίπεδο, είτε σε κατώτερο. Με εξαίρεση το παιχνίδι με την Ντινάμο Μόσχας, δεν μπορούμε να μεμφόμαστε ούτε την ατυχία, ούτε τη διαιτησία. Εκείνο που έφταιγε πάντα ήταν οι δικές μας αδυναμίες και ανασφάλειες. Και για να τα ξεπεράσουμε κάποια στιγμή πρέπει να αποδεχθούμε το πρόβλημα.
Ξεκινώντας από το 2011-12, μείναμε έξω ένα βήμα πριν τους ομίλους, από μια Σάλτζμπουργκ που δεν θύμιζε σε τίποτα την ομάδα που δυο χρόνια πριν μας πέταξε εκτός από το Τσάμπιονς Λιγκ, λόγω ενός λάθους. Την επόμενη χρονιά δείξαμε σε ένα Ερυθρό Αστέρα φάντασμα πολύ περισσότερο σεβασμό από όσο του άξιζε και αποκλειστήκαμε στα πέναλτι. Το 2013-14 κάναμε μάγκες τους πρωτάρηδες Ρουμάνους της Άστρα Τζιούρτζιου και ενώ είχαμε το πάνω χέρι. Την θετική παρένθεση με Ντινάμο Μόσχας το 2014-15, ήρθε να κλείσει απότομα ο αποκλεισμός από τη Μπρόντμπι που απλά ταμπουρώθηκε και έψαχνε με μακρινές το Πούκι. Ο χθεσινός αποκλεισμός μοιάζει μια από τα ίδια, αφού όπως όλοι οι προηγούμενοι πλην της Σάλμτζμπουργκ, ήρθε στο ΓΣΠ.
Μοιάζει μια από τα ίδια και πρέπει να σκεφτούμε αν όντως είναι. Και το λέμε γιατί όσο πληγωμένοι κι αν είμαστε, δεν θα βοηθήσει κανένα αν φορτώσουμε στο Νταμπίζα και το Κάρβερ όλες τις πίκρες από τις προηγούμενες χρονιές. Πρέπει να θυμόμαστε ότι αγωνιστικά, κάνουμε μια νέα προσπάθεια, με διαφορετικό τρόπο δουλειάς. Δεν μπορεί κανείς να εγγυηθεί πως αυτός θα πετύχει, μπορούμε όμως να εγγυηθούμε πως θα αποτύχει αν τον προσεγγίσουμε σαν “μια από τα ίδια”. Ειδικά από τη στιγμή που ο Νταμπίζας μας είχε πει ευθύς εξαρχής πως ο προγραμματισμός θα πάει μέχρι τον Αύγουστο, με όποιο ρίσκο εμπεριέχει η απόφαση αυτή.
Όλοι αυτή τη στιγμή πονάμε. Έχουμε κάθε δικαίωμα να ασκούμε κριτική και να έχουμε απαιτήσεις. Κατακρίβιαν, είναι καθήκον μας να απαιτούμε μια ΟΜΟΝΟΙΑ πρωταθλήτρια που θα αποβάλει τα κόμπλεξ της και στην Ευρώπη. Εκείνο που λέμε είναι να ασκήσουμε την όποια κριτική μας επί των αποφάσεων και των πεπραγμένων των ανθρώπων αυτού του πρότζεκτ και όχι βασισμένοι στο σταυρό που κουβαλάμε εδώ και χρόνια.
