Δυστυχώς, ένας Νίκος Νταμπίζας, ένας Ματ Ντέρμπισαϊαρ, ένας Κλέιτον Σίλβα και οι «παλιοί» Ονησίφορος Ρουσιάς – Κωνσταντίνος Παναγή, δεν μπορούν να φέρουν την… άνοιξη.
Ο ενθουσιασμός των τελευταίων 2-3 μηνών που επικρατούσε στις τάξεις του κόσμου της Ομόνοιας, λόγω του νέου Διοικητικού Συμβουλίου, της προσπάθειας σύσφιξης σχέσεων οργανωμένων – διοίκησης και των υποσχόμενων μετεγγραφών, γκρεμίστηκε μέσα σε 90 λεπτά, ή μάλλον σε 180.
ΤΗΣ ΑΓΑΘΗΣ ΚΛΩΝΑΡΗ, goal.com.cy
Από τον πρώτο αγώνα κόντρα στην Μπεϊτάρ άρχισε μερική μουρμούρα από τον κόσμο, σχετικά με τις επιλογές του Τζον Κάρβερ και τις αλλαγές που… δεν έκανε στο Ισραήλ. Τα αναπάντητα ερωτήματα που κυκλοφορούσαν στο διαδίκτυο ήταν λίγο πολύ γνωστά. Παρόλα αυτά, ο κόσμος πίστεψε και γέμισε για άλλη μια φορά το ΓΣΠ. Δεν πτοήθηκε από την ήττα του πρώτου ματς και πίστεψε στην ανατροπή και στην πρόκριση, κάτι που αποτέλεσε σημείο συζήτησης ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές πριν τον αγώνα. Μέχρι που ήρθε το πρώτο γκολ της Μπεϊτάρ για να αποπροσανατολίσει τους πράσινους και να αγχώσει όλο το «πράσινο» οικοδόμημα.
Μετά το τέλος του αγώνα, αναπόφευκτα ήρθε η αμφισβήτηση για τις μετεγγραφές, τις αλλαγές και τον προπονητή. Η μη ικανοποιητική χρησιμοποίηση του Ρουσιά (έπαιξε στην Ευρώπη συνολικά 60 λεπτά και σκόραρε τρία γκολ), η παραμονή στην εντεκάδα για τους Καρλίτος και Φλορέσκου που δεν αποδίδουν σχεδόν καθόλου μέχρι στιγμής τα αναμενόμενα και η χρησιμοποίηση του ανέτοιμου Νασιμέντο, ήταν καθοριστικοί παράγοντες στο να επέλθει ο αποκλεισμός. Από ένα αμυντικό δίδυμο που συνυπάρχει στην ενδεκάδα για πρώτη φορά σε τέτοιου είδους αγώνα, δεν μπορείς να περιμένεις πολλά.
Άξιον αναφοράς είναι το γεγονός ότι μετά το 3-2 το γήπεδο δεν… γκρεμίστηκε όπως ήταν αναμενόμενο. Αντίθετα οι οπαδοί του τριφυλλιού έδειχναν δύσπιστοι στο να πραγματοποιηθεί το… θαύμα, δεν πίεσαν την ομάδα με την μοναδική τους δύναμη και το πάθος που τους χαρακτηρίζει. Μήπως η νοοτροπία της… ηττοπάθειας και της απαισιοδοξίας επηρέασε και αυτούς εκτός από τους ποδοσφαιριστές; Ίσως… Διότι κατά τα τελευταία χρόνια, η Ομόνοια φτάνει στην πηγή, αλλά μένει άποτη, πόσω μάλλον φέτος που έμεινε στα… μισά του στόχου της στην Ευρώπη διαδρομής.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο «πράσινος» λαός θα επιστρέψει, έτσι κι αλλιώς δεν την άφησε μόνη της ποτέ, παρά την πίκρα, την απογοήτευση και τον θυμό. Ωστόσο, χρειάζονται πολλές βελτιώσεις, αγωνιστικά και μη, για να επιστρέψει η Ομόνοια, σε περίπου ένα μήνα, δριμύτερη στο εγχώριο πρωτάθλημα. Έτσι κι’ αλλιώς, το νέο πρότζεκτ χρειάζεται την στήριξη μέχρι και του τελευταίου Ομονοιάτη για να πετύχει.
