Ευθύς, ειλικρινής και δεν κρύβεται πίσω από το δάκτυλο του. Ο Κίλιαν Σέρινταν μίλησε στο Omonoianews.com για τον αποκλεισμό από την Μπεϊτάρ και το περιβόητο πρότζεκτ της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Τόνισε πως πρέπει να σταματήσουμε να βρίσκουμε δικαιολογίες για κάθε αποτυχία και ξεκαθάρισε με τον πιο ευθύ τρόπο πως στόχος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ είναι να επιστρέψει στο επίπεδο που της αρμόζει, εκεί που της αξίζει.
Μπορεί στην προσωπική του ζωή να προσεγγίζει τα πάντα με χιούμορ, όσον αφορά τα ποδοσφαιρικά θέματα όμως ο Ιρλανδός είναι ο απόλυτος επαγγελματίας και το απέδειξε για άλλη μια φορά με τις απαντήσεις που μας έδωσε. Διαβάστε τι μας είπε για την Ευρώπη, τη χρονιά που μπαίνει, τις απόψεις του για την αυτοβελτίωση.
Η Ευρώπη
Κίλιαν, ξεκινάμε από τα δύσκολα. Η Ευρώπη μας έφερε πίσω και φέτος. Πώς το προσεγγίζει η ομάδα;
Τώρα θα έλεγα ότι αρχίζουμε να συγκεντρωνόμαστε στο πρωτάθλημα. Χρειαστήκαμε κάποιες μέρες όμως, να ξεπεράσουμε το γεγονός ότι αποκλειστήκαμε και μάλιστα σε ένα ζευγάρι που νιώθαμε πως έπρεπε να περάσουμε. Πλέον αρχίσαμε να αφήνουμε πίσω μας την απογοήτευση. Είμαστε εκνευρισμένοι, μας έχει ενοχλήσει και για μένα προσωπικά περισσότερο γιατί δεν παίξαμε καλά στον επαναληπτικό, στο σπίτι μας. Με ενοχλεί το γεγονός πως δεν χάσαμε από μια ομάδα ανώτερη ή μια ομάδα που έπαιξε εξαιρετικά, θα μπορούσαμε να τους κερδίσουμε, απλά δεν είμαστε εμείς καλοί και είναι δύσκολο να το αποδεχθείς. Από ένα σημείο και μετά αντιλαμβάνεσαι πως δεν υπάρχει λόγος να κλαις άλλο για αυτό και πρέπει να δούμε το πρωτάθλημα, να δούμε πως θα ξεκινήσουμε δυνατά και πως θα ανακτήσουμε την αυτοπεποίθηση που πετάξαμε σε 90 λεπτά.
Είναι περισσότερο στο μυαλό μας το πισωγύρισμα; Εννοώ πως στον τρόπο δουλειάς δεν άλλαξαν πολλά λογικά.
Όχι δεν άλλαξε ο τρόπος που δουλεύουμε, ήταν κτύπημα κυρίως στη ψυχολογία. Πιο πριν ίσως να μας πανικόβαλε περισσότερο ο αποκλεισμός, να σκέφτονταν στην ομάδα πως αποκλειστήκαμε επειδή φέραμε ή δεν φέραμε αυτούς τους παίκτες και πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα από τη κορυφή ως τα νύχια. Φέτος μένουμε σταθεροί σε αυτό που ξεκινήσαμε, στο ίδιο πλάνο και κατά την άποψη μου είναι ο καλύτερος τρόπος να προοδεύσεις. Να έχεις ένα συγκεκριμένο στόχο, ένα πλάνο για να τον πετύχεις και να συνεχίσεις να δουλεύεις σε αυτό. Οι παίκτες το πιστεύουν και δουλεύουμε με στόχο να αρχίσουν να φαίνονται τα αποτελέσματα όταν αρχίσει το πρωτάθλημα.
Στο τέλος της ημέρας, έχοντας στο μυαλό το παιχνίδι με τη Μπεϊτάρ, τι πιστεύεις πως πήγε λάθος;
Για μένα απλά δεν παίξαμε καλά, δεν παίξαμε αυτά που μπορούμε. Στο πρώτο παιχνίδι, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο είμαστε καλύτεροι και εν τέλη χάσαμε. Στο δεύτερο παιχνίδι δεν παίξαμε, κερδίσαμε αλλά μείναμε έξω. Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο που μπορώ να δακτυλοδείξω και να πω “για αυτό χάσαμε”, για μένα, δεν παίξαμε καλά έτσι νιώθω. Ίσως να το βλέπω έτσι και να το νιώθω έντονα γιατί προσωπικά δεν ήμουν καλός και δεν βοήθησα την ομάδα όσο όφειλα, οπότε απλά θεωρώ πως δεν παίξαμε όσο χρειαζόταν.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ πάντως βρέθηκε σε αυτή τη θέση πολλές φορές στο παρελθόν, να μην μπορεί να κάνει το επόμενο βήμα. Αυτή η χρονιά νιώθει σαν συνέχεια των προηγούμενων, ή είναι διαφορετικό;
Η περσινή χρονιά ήταν παρόμοια. Χάσαμε ξανά στη διαφορά τερμάτων και πάλι από μια ομάδα που νιώθαμε ότι υπερτερούσαμε ποιοτικά και θα έπρεπε να περάσουμε αλλά αποτύχαμε. Φέτος ήταν παρόμοιος ο αποκλεισμός, αν και τα δεδομένα ήταν διαφορετικά. Κάναμε ξεκίνημα σε κάτι καινούριο, με πολύ θετική προδιάθεση και αισιοδοξία, γνωρίζοντας πως πρέπει να κτίζουμε συνεχώς σταδιακά αλλά να είμαστε και αποτελεσματικοί παράλληλα. Ξέραμε πως δεν μπορούμε να σπρώξουμε βίαια τη βελτίωση και την ενίσχυση με σκοπό να περάσουμε από γύρο σε γύρο, χωρίς να τζογάρουμε τη σταθερότητα σε βάθος χρόνου. Υπό αυτή την σκοπιά, νιώθουν αλλιώς τα πράγματα, όμως ο αποκλεισμός δεν παύει να είναι απογοητευτικός.
Είναι απογοητευτικό γιατί ξεκινήσαμε από τις 6 Ιουνίου και πραγματικά πιστεύαμε πως μπορούσαμε για περισσότερα. Είναι πολλή δουλειά, κάποιοι από τους συμπαίκτες μου ήρθαν με 1-2 μέρες διακοπές λόγω Εθνικών. Όλες οι θυσίες και η δουλειά πήγαν χαμένα και είναι όντως πολύ εκνευριστικό. Ψες το βράδυ παρακολουθούσα ξανά το βίντεο του ματς και σκεφτόμουν ότι δεν θα έπρεπε να είμαι σπίτι μου να βλέπω πως χάσαμε, έπρεπε να είμαι στη διοργάνωση ακόμα να παίζω και να διεκδικώ πρόκριση σε ένα μεγάλο παιχνίδι.
Θα σε ρωτούσα γιατί δεν μπορεί η ΟΜΟΝΟΙΑ να κάνει το έξτρα βήμα στην Ευρώπη. Από την προηγούμενη σου απάντηση όμως καταλαβαίνω πως βλέπεις τη φετινή χρονιά διαφορετικά…
Είναι όντως διαφορετική η φετινή χρονιά αλλά δεν θέλω να βρίσκω δικαιολογίες με το να λέω πως επειδή δουλεύουμε κάτι καινούριο για αυτό αποκλειστήκαμε. Είναι και αυτή μια αλλαγή που δουλεύουμε και χρειαζόμαστε, η τάση να βρίσκουμε άλλοθι και δικαιολογίες στον εαυτό μας όταν αποτυγχάνουμε. Απλά δεν παίξαμε καλά. Μπορεί οποιοσδήποτε να δει ότι γίνονται πολλές αλλαγές αυτή τη περίοδο στην ΟΜΟΝΟΙΑ, κάνουμε πράγματα που δεν ξανάγιναν στο σύλλογο, αλλά στο τέλος της ημέρας πολύ απλά δεν παίξαμε καλά. Δεν μπορούν να γίνουν όλα από τη μια μέρα στην άλλη όταν δουλεύεις κάτι νέο, είναι δεδομένο, αλλά δεν μπορούμε κι εμείς να λέμε “έχουμε νέο μοντέλο και για αυτό μείναμε έξω”. Νομίζω κανείς μας, δεν θέλει να χρησιμοποιεί το πρότζεκτ σαν δικαιολογία. Ούτε οι παίκτες, ούτε ο προπονητής, ούτε ο τεχνικός διευθυντής, ούτε ο ίδιος ο σύλλογος. Δεν θέλουμε άλλο να ψάχνουμε δικαιολογίες, πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Το νέο πρότζεκτ που είναι σε εξέλιξη και η χρονιά που μπαίνει
ΟΚ, δεν αποκλειστήκαμε επειδή δουλεύουμε κάτι καινούριο. Θα ήθελα όμως να συζητήσουμε για το “πρότζεκτ” που στήθηκε φέτος, γιατί το ακούμε συνεχώς. Άλλαξαν τα πράγματα, οι αποφάσεις παίρνονται από τεχνικό διευθυντή, το τημ ενισχύθηκε. Οι παίκτες το νιώθουν διαφορετικά;
Ναι υπάρχουν πολλές αλλαγές εκτός του αγωνιστικού χώρου. Το τμήμα είναι πλέον πολύ πιο δομημένο και νιώθεις ανά πάσα στιγμή πως υπάρχει κάποιος που επιβλέπει την όλη προσπάθεια. Υπάρχει και νέος μάνατζερ, προπονητές, υπάρχει γενικώς αλλαγή φιλοσοφίας στον τρόπο που δουλεύουμε. Δίνεται τεράστια σημασία στη φυσική κατάσταση και η δίνεται περισσότερη έμφαση στις λεπτομέρειες. Δίνεται επίσης έμφαση στο να μείνουμε μακριά από τραυματισμούς, πράγματα που μπορεί να μην φαίνονται άμεσα στο γήπεδο αλλά είναι πολύ σημαντικά, ίσως τα πιο σημαντικά. Πέρσι είχαμε πάρα πολλούς τραυματισμούς, είχαμε παίκτες που επέστρεφαν και λίγο μετά κτυπούσαν ξανά και δουλεύουμε ακριβώς στο να αποφύγουμε παρόμοιες καταστάσεις. Κανένας ποδοσφαιριστής δεν θέλει να μένει εκτός λόγω τραυματισμού, πέραν της ετοιμότητας, επηρεάζει και τη ψυχολογία του και το ρυθμό της ομάδας. Είναι το χειρότερο για ένα παίκτη, όταν είσαι εκτός μπορείς να λες “πάλι χτύπησε αυτός”, για ένα παίκτη είναι μαρτύριο.
Από κει και πέρα, γίνεται μεγάλη προσπάθεια να περάσει διαφορετική φιλοσοφία. Ουσιαστικά εκείνο που επιδιώκει ο τεχνικός διευθυντής και το σταφ, είναι να νιώθουν οι παίκτες την ομάδα περισσότερο σαν οικογένεια, θέλει βασικά η ομάδα και το σύνολο να είναι πάνω από όλους, περίπου αυτό που αναφέρει το σλόγκαν μας “A team above all”. Κανείς δεν είναι πάνω από το σύνολο, όσο μεγάλο όνομα κι αν είναι όλοι είναι το ίδιο, όλοι έχουν την ίδια αντιμετώπιση. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους παίκτες, αλλά και ολόκληρο το σταφ. Είναι όλοι κομμάτι της ομάδας, δουλεύουν όλοι για τον ίδιο σκοπό, είτε είναι γυμναστές είτε είναι φροντιστές δουλεύουν για να πετύχει η ΟΜΟΝΟΙΑ. Και βάση αυτής της φιλοσοφίας έχουν την ανάλογη αντιμετώπιση.
Έπαιξες σε Σκωτία, Αμερική, Βουλγαρία, τώρα Κύπρο. Οι αλλαγές που έγιναν είναι προς τη σωστή κατεύθυνση;
Οπωσδήποτε ναι. Υπήρξα σε κλαμπς που έφεραν τεχνικούς διευθυντές αλλά δεν άλλαξε τίποτα. Έφερναν κάποιο, του έδιναν το τίτλο αλλά στην πραγματικότητα μόνο ρόλο τεχνικού διευθυντή δεν είχε. Αυτή τη φορά στην ΟΜΟΝΟΙΑ έγινε σωστά. Του έδωσαν τον απόλυτο έλεγχο, τον εμπιστεύονται και τον εμπιστεύονται και οι παίκτες. Αναλαμβάνει αποφάσεις και ευθύνες και είναι πολύ σημαντικό. Ενίσχυσε αμέσως τη δομή του τμήματος, με το προσωπικό που έφερε, προσπαθεί να το ενισχύσει κι άλλο με αποτέλεσμα να έχουμε περισσότερη στήριξη. Ήδη οι παίκτες νιώθουν πως οι γυμναστές και οι προπονητές που έφερε είναι του επιπέδου που έπρεπε και τους έχουμε όλους εμπιστοσύνη.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ προσπαθεί να παρουσιάσει κάτι καινούριο και εντός γηπέδου. Είσαι εδώ για χρόνια, ξέρεις πως ο ποδοσφαιρικός κόσμος δεν έχει υπομονή. Μετά τον αποκλεισμό, υπάρχουν και αυτοί που αμφισβητούν τις ικανότητες του προπονητή, αμφισβητούν ακόμα και το 4-4-2. Ποια είναι η άποψη σου για αυτά που προσπαθεί να εφαρμόσει ο Κάρβερ;
Ο κόσμος είναι ανυπόμονος σε όλο το κόσμο, όχι μόνο στη Κύπρο. Όπου κι αν πήγα, στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει υπομονή. Όσον αφορά την αλλαγή του σχηματισμού, τόσο σαν στράικερ και αριστερός μέσος μου αρέσει. Μου αρέσει να παίζουμε με δυο μπροστά και θεωρώ πως στη Κύπρο θα δουλέψει. Αυτό είναι το συναίσθημα μου, είμαι εδώ τρία χρόνια και κάθε φορά που θα κάνουμε συνάντηση, μάθημα τακτικής για τον επόμενο αντίπαλο, ξέρουμε ακριβώς πως θα παίξει: πάντα είναι 4-2-3-1, απλά αλλάζουν το πόσο ψηλά θα στέκονται στο γήπεδο.
Κόντρα στη Μπεϊτάρ και για λίγο με τη Μπάναντς πάντως παίξαμε και λίγο 4-4-2 με ρόμβο, παίξαμε και 4-2-3-1. Ο Κάρβερ δουλεύει για να έχουμε εναλλακτικές λύσεις σε περίπτωση που κυνηγάμε το γκολ, ή αν χρειάζεται να αλλάξει κάτι για να κρατήσει το σκορ κλπ. Προσπαθεί η εναλλακτική μας να είναι δουλεμένη, σχεδιασμένη και όχι κινήσεις της στιγμής. Θέλει να έχουμε πλάνο συγκεκριμένο, αν το παιχνίδι μας βγαίνει προχωράμε έτσι, αν σκοράρουμε ή αν θέλουμε κάτι διαφορετικό να είμαστε σε θέση να αλλάξουμε.
Αυτά τα πράγματα φυσικά χρειάζονται χρόνο. Είναι αδύνατο να τα κάνεις όλα τέλεια μέσα σε λίγες εβδομάδες. Μπορεί να χρειαστεί ακόμα και μια σαιζόν, μπορεί και 2-3 χρόνια, όπως για παράδειγμα η ΑΕΚ που έφτασε σε ένα σημείο να έχει πολύ καλό passing game επειδή δούλευε την ίδια φιλοσοφία τόσο καιρό. Έχουν τις ίδιες ιδέες για 3 χρόνια και κτίζουν στα ίδια πράγματα. Αν μια ομάδα ξέρει πως αυτά δεν θα αλλάξουν επειδή άλλαξε ένας παίκτης ή ένας προπονητής δουλεύουν όλα αλλιώς.
Μάλλον απάντησες την επόμενη ερώτηση, αλλά θα την κάνω ξανά. Έπαιξες στη Σκωτία με 2 μπροστά, όμως δεν ισχύει το ίδιο για τη πλειοψηφία των συμπαικτών σου που συνήθως έπαιζαν 4-3-3 ή 4-2-3-1. Θα χρειαστούμε χρόνο να προσαρμοστούμε;
Ελπίζω πως όχι και πρέπει όχι. Έχουμε αρκετό χρόνο. Αν περνούσαμε από τη Μπεϊτάρ και παίζαμε κι άλλα επίσημα νομίζω από τον επόμενο γύρο θα είμαστε σχεδόν εκεί που θέλαμε. Γενικώς δουλεύεις σκληρά στις προπονήσεις, αφομοιώνεις κάποια πράγματα, αλλά είναι στα παιχνίδια που τα μαθαίνεις πραγματικά. Όπως και να έχει, πρέπει να είμαστε έτοιμοι, πρέπει να έχουμε ήδη μάθει αυτά που απαιτούνται από μας. Αν δεν το κάνουμε θα ανησυχήσω, όμως νομίζω πως θα ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε στο κάθε σύστημα και θα ξέρουμε το ρόλο μας. Ο προπονητής προσπαθεί να μην αλλάζει η φιλοσοφία επειδή λείπει κάποιος παίκτης, προσπαθεί ανεξάρτητα από τα χαρακτηριστικά του παίκτη, να ξέρει τι απαιτείται από αυτόν στη θέση που θα παίξει. Στις στατικές φάσεις για παράδειγμα, αν δεν παίζεις πρέπει να ξέρεις τι κάνει ο παίκτης που είναι στη θέση σου.
Τα προηγούμενα χρόνια μπαίναμε στο πρωτάθλημα με το αριστερό. Χάναμε βαθμούς κόντρα σε μικρές ομάδες και μετά τρέχαμε. Θα είναι διαφορετικά φέτος;
Πρέπει να φροντίσουμε να είναι. Οι ομάδες κερδίζουν πρωταθλήματα απέναντι στους μικρούς αντιπάλους και όχι στα ντέρμπι. Το Αποέλ πέρσι κέρδισε το πρώτο του ντέρμπι πολύ μετά τον Ιανουάριο, αλλά κέρδιζαν τους μικρούς και ήταν εκεί. Είναι αυτά τα παιχνίδια που πρέπει να προσεγγίζουμε με κάθε σοβαρότητα, σαν να παίζουμε με μεγάλο αντίπαλο και να τα κερδίζουμε. Το είπε και ο προπονητής μας, κάθε ματς πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σαν ντέρμπι. Δεν πρέπει να είμαστε “φτιαγμένοι” μόνο στα μεγάλα ματς, είναι όταν πας σε ένα περίεργο γήπεδο εκτός έδρας, με κακό αγωνιστικό χώρο ή μικρές διαστάσεις που πρέπει να είμαστε απόλυτα συγκεντρωμένοι, να τα προσεγγίζουμε σαν μεγάλα ματς. Αν όλοι παίζουμε σε ψηλό επίπεδο, έχουμε την ποιότητα να κερδίσουμε όλα αυτά τα ματς. Παλεύουν παραπάνω αυτές οι ομάδες, το θέλουν πολύ, αλλά από μας εξαρτάται.
“Στόχος είναι να επιστρέψει η ΟΜΟΝΟΙΑ εκεί που πρέπει”
Η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι σε μεταβατική περίοδο τα περασμένα χρόνια. Προπονητές, παίκτες, μέλη του Δ.Σ. όλοι απόφευγαν να πουν “Στόχος είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος”. Είναι αυτός ο στόχος μας φέτος;
Νομίζω πως όταν παίζεις στην ΟΜΟΝΟΙΑ εννοείται, θέλουμε να επανέλθει η ομάδα στις επιτυχίες. Αυτός είναι ο στόχος κάθε χρόνο. Δεν θα κερδίσουμε ποτέ το πρωτάθλημα λέγοντας πως στόχος είναι κάτι πιο κάτω. Δεν θα έρθει το τέλος της χρονιάς και θα εκπλαγείς που είσαι πρώτος και δεν μπορείς να πεις ότι δεν πας για πρωτάθλημα, αφού πάμε κάθε παιχνίδι για τη νίκη. Θέλουμε και πρέπει να κερδίζουμε κάθε παιχνίδι και η προσδοκία να κερδίσουμε το πρωτάθλημα θα υπάρχει πάντα. Χρονιές όπως τη περσινή που τερματίσαμε 4οι, δεν είναι του επιπέδου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και δεν πρέπει να τις αποδεχόμαστε. Αυτός ακριβώς είναι και ο στόχος φέτος, να επιστρέψει η ΟΜΟΝΟΙΑ στο επίπεδο που πρέπει. Αν δεν μπορούμε να κερδίζουμε το πρωτάθλημα κάθε χρόνο ή κάθε ματς, πρέπει τουλάχιστον να παίζουμε σε αυτό το επίπεδο, πρέπει κάθε ματς να παίζουμε με αυτό στο μυαλό, ανεξάρτητα αν παίζει ή αν λείπει κάποιος παίκτης.
Καταλαβαίνω τι λες, το συναίσθημα μου όμως είναι πως επειδή δεν το λέμε ευθέως, δεν βάζουμε αυτό το στόχο με κάθε επισημότητα, δεν είμαι σίγουρος ότι παίρνουν όλοι το μήνυμα πως πρέπει να κερδίζουμε κάθε εβδομάδα, πως πρέπει στο τέλος να είμαστε στη κορυφή.
Νομίζω για μένα και όλους τους παίκτες είναι ξεκάθαρο, θέλουμε να επανέλθει η ΟΜΟΝΟΙΑ στο επίπεδο που της αρμόζει. Δεν μπορεί άλλωστε κάποιοι να το θέλουν και κάποιοι όχι. Υπάρχουν 5-6 ομάδες που θα παν για το πρωτάθλημα και θέλουμε να είμαστε μια από αυτές, αυτή που θα ξεχωρίσει. Προφανώς δεν θα πούμε στην αρχή της χρονιάς στόχος μας είναι η 4η θέση.
Ωραία οι παίκτες λοιπόν αντιλαμβάνονται πόσο σημαντικό είναι στο τέλος να είμαστε πρώτοι; Και αντιλαμβάνονται πως είμαστε μακριά από τη κορυφή πολύ περισσότερο καιρό από όσο πρέπει;
Ναι, οπωσδήποτε! Όταν δεν παίζουμε καλά, όταν χάνουμε, φροντίζει ο κόσμος να αντιληφθούμε πως δεν είναι αποδεκτό. Είναι αυτό άλλωστε που ξεχωρίζει τις μεγάλες ομάδες από τις μικρές. Όταν ήμουν στη Σκωτία, δανεικός από τη Σέλτικ σε μικρότερες ομάδες, μπορούσαμε να χάσουμε και 2-3 ώρες μετά το ξεχνούσαν όλοι, δεν έγινε και τίποτα. Δεν ερχόταν ο κόσμος να σου πει πως είναι ανεπίτρεπτο. Στις μεγάλες ομάδες, ξεκάθαρα δεν μπορείς να χάσεις ένα παιχνίδι. Ή τουλάχιστον υπάρχει τρόπος να χάσεις, κάποιες φορές δεν θα σου βγει το ματς, αλλά πρέπει τουλάχιστον να έχεις παίξει 100% και να τα έχεις δώσει όλα.
Η δουλειά με το Στακ και η αυτοβελτίωση
Η χρονιά πέρσι ήταν η πιο παραγωγική της καριέρας σου. Έχεις ένα συγκεκριμένο στόχο φέτος ή απλά καλύτερα από πέρσι;
Προφανώς θέλω να βελτιωθώ να γίνω καλύτερος. Δεν έβαλα συγκεκριμένο στόχο, ΟΚ αν θέλω να είμαι καλύτερος θέλω να φτάσω στα 20 γκολ. Θα ήθελα να είμαι σε καλύτερη φάση προσωπικά, είμαι πάνω κάτω όπως πέρσι που μου πήρε 3 παιχνίδια να σκοράρω. Θέλω σίγουρα να παίζω καλύτερα, αλλά αυτό δεν αφορά μόνο τα γκολ που βάζω, αλλά και να συμμετέχω στο παιχνίδι, να βοηθώ γενικά. Να είμαι στις φάσεις, να έχω ολοκληρωμένες πάσες, να δημιουργώ κινδύνους και να σκοράρω. Προτιμώ να τα έχω κάνει αυτά, παρά να ψάχνω μόνο το γκολ και όταν βγαίνω να ξέρω πως δεν έκανα πραγματικά όσα μπορούσα. Αυτός είναι ο στόχος μου φέτος, να συμμετέχω πολύ στο παιχνίδι, σε όλο το 90λεπτο, να έχω σταθερή απόδοση και όχι σποραδικά καλές εμφανίσεις. Τα γκολς και οι ασσίστ είναι απλά μπόνους.
Νομίζεις πως θα σε βοηθήσει το γεγονός πως θα παίζουμε με δυο μπροστά;
Νομίζω πως ναι αν και περισσότερο εξαρτάται από μένα. Θα πρέπει να το συνηθίσουμε, επειδή για 2-3 χρόνια παίζαμε με ένα μπροστά. Τόσο καιρό έκανα κούρσες για μένα, προσπαθούσα να δημιουργήσω χώρο για μένα, ενώ τώρα ξέρω πως κάποιες φορές θα τρέχω για να δημιουργήσω χώρο για το παρτενέρ μου. Θα πρέπει για παράδειγμα να πάω κάποιες φορές μακριά από το κουτί για να δημιουργήσω και να σκοράρει ο άλλος, αλλά δεν είναι πρόβλημα. Δεν με πειράζει να τρέξω για να σκοράρει ο Ματ ή ο Ονησίφορος, άλλωστε ξέρω πως και οι δυο τους κάποιες φορές θα κάνουν το ίδιο για μένα.
Πέρσι δούλεψες πολύ με το Νάιαλ Στακ, ένα αθλητικό ψυχολόγο. Πώς βοήθησε την απόδοση και την αυτοκριτική σου;
Το πιο σημαντικό ήταν ότι με βοήθησε να είμαι συνεπής. Δεν είχα ένα καλό παιχνίδι, μετά δυο μέτρια, μετά ξανά ένα καλό. Πιο πριν μπορούσα να παίξω 90 λεπτά και να μην έχω κακό παιχνίδι, αλλά παράλληλα να μην είμαι και τόσο ουσιαστικός. Σαν αποτέλεσμα σε κάποια παιχνίδια έβγαινα από το 60-65. Από το Γεννάρη και μετά, πέτυχα ένα σημαντικό αριθμό τερμάτων στο τελευταία 20-30 λεπτά, γιατί φρόντισα με τη συμμετοχή μου στο προηγούμενο κομμάτι του παιχνιδιού να μένω στο γήπεδο. Αυτά μου τα υπέδειξε ο Νάιαλ και σιγά σιγά άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως έχει δίκαιο. Πρέπει να πιέζεις τον εαυτό σου να είναι σταθερός κατά τη διάρκεια μιας χρονιάς και ενός ματς.
Δούλεψες με το Στακ πολύ στην αυτοβελτίωση και στην οριοθέτηση στόχων. Θεωρείς όμως πως η παρουσία ενός μόνιμου αθλητικού ψυχολόγου μπορεί να βοηθήσει τους ποδοσφαιριστές να διαχειριστούν την πίεση και να βελτιώσουν την αυτοπεποίθηση τους;
Ναι. Επειδή δούλεψε με μένα, είμαι πολύ θετικός με αυτή τη προσέγγιση. Εξαρτάται βέβαια και από το πώς το αντιμετωπίζει το κάθε άτομο ξεχωριστά. Από τη δική μου εμπειρία, πρέπει να είναι κάτι που θέλεις και αντιλαμβάνεσαι πως θα σε βοηθήσει. Όταν άρχισα να σκοράρω και να παίζω σταθερά καλά, θα μπορούσα να πω “Ποιος Νάιαλ τώρα, εγώ ανέβασα την απόδοση μου, δεν τον χρειάζομαι”. Δεν μπορώ να πω λοιπόν πως θα δουλέψει σε άλλους ποδοσφαιριστές, αλλά ξέρω πως αν το προσεγγίσεις σωστά έχεις να κερδίσεις από αυτό. Σίγουρα δεν θα βλάψει κανένα να δουλεύει με αθλητικό ψυχολόγο. Είτε θα σου κάνει καλό, είτε δεν θα έχει επίδραση, κακό δεν θα κάνει.
Προσωπική ζωή; Βαρεμάρα κυρίως…
Ο κόσμος που ακολουθεί το Κίλιαν στα social media, ξέρει πως είναι ένας άνθρωπος που λατρεύει να κάνει φάρσες στη φίλη του, που δεν φοβάται να αυτοσαρκαστεί, που έχει γενικώς ανεπτυγμένη αίσθηση χιούμορ. Πώς είναι η ζωή του Κίλιαν εκτός του ποδοσφαίρου και εκτός των social media;
Βαρεμάρα κυρίως! Μπορεί να κάνω σερί παρακολούθησης τηλεόρασης, αθλητικούς αγώνες κυρίως, αλλά και σειρές. Ειδικά όταν δεν είναι εδώ η φίλη μου και είμαι μόνος μου κυρίως μένω σπίτι και βλέπω τηλεόραση. Προτιμώ αυτού του είδους τη ζωή, δεν είμαι τύπος που να βγαίνει πολύ.
Εκτός από το ποδόσφαιρο ξέρουμε πως σου αρέσει πολύ και το Gaelic Football…
Ναι από εκεί ξεκίνησα. Στην Ιρλανδία όλοι παίζουν Gaelic και ποδόσφαιρο. Προφανώς έπαιζα και τα δύο όταν ήμουν μικρός, αλλά δεν υπήρχε σύλλογος ποδοσφαίρου στην περιοχή μου, έτσι έπαιζα σε ομάδα Gaelic. Μετακόμισα σε ομάδα στο Δουβλίνο σύντομα και τα Σαββατοκύριακα υπήρχαν τουρνούα όπου ομάδες από το Ηνωμένο Βασίλειο που ψάχνουν παίκτες. Παίρνουν ταλέντα από όλη τη περιοχή, σκεφτείτε το σαν να υπάρχει ένα τουρνουά Λευκωσία, ένα Λεμεσό, ένα Πάφο και έρχονται οι ελληνικές ομάδες να ψάχουν παίκτες. Και κάπως έτσι έγινε η μετάβαση από το Gaelic το ποδόσφαιρο.
Εδώ πάντως δεν έχουμε Gaelic αλλά φαίνεσαι άνετος στη Κύπρο. Τη νιώθεις σαν σπίτι σου, ή αυτό θα είναι πάντα η Ιρλανδία;
Είμαι ευτυχισμένος εδώ, ο κόσμος είναι εξαιρετικός και δεν μπορώ να έχω οποιοδήποτε παράπονο. Το σπίτι μου όμως θα είναι πάντα η Ιρλανδία. Πάντα όπου κι αν πας, όσο καλά κι αν είσαι, σπίτι είναι εκεί που έμαθες.
