Είναι πολύ σπάνιο για μία ομάδα, που επιτυγχάνει να είναι πιο ανταγωνιστική από όσο δείχνουν οι αριθμοί (μπάτζετ-μισθολόγιο), να το πράττει χωρίς να ποντάρει στην αποτελεσματική της άμυνα.
Του Ανδρέα Βιολάρη / Sigmalive Sports
Υπάρχουν παραδείγματα στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν και στο εξωτερικό και είναι μάλιστα τρανά. Την ίδια ώρα, όλες αυτές οι ομάδες είχαν ως αναπόσπαστο κομμάτι του παιχνιδιού τους τα τρεξίματα, την ταχύτητα, την ευχέρεια να μεταφέρουν γρήγορα την μπάλα μπροστά. Αν μία ομάδα με εκτόπισμα χάνει δύσκολα, τότε μπορεί κάλλιστα να αυξήσει κατακόρυφα τις πιθανότητες επιτυχίας. Η ΟΜΟΝΟΙΑ από τη χρονιά που πέρασε, σε δραστικά μειωμένους προϋπολογισμούς, θέλησε, αλλά δεν κατάφερε να φτιάξει αυτό το μοντέλο παιχνιδιού. Ακόμη και τη χρονιά 12-13, όταν έκανε εκείνο το τρομερό ντεμαράζ από τον Φεβρουάριο μέχρι και τον Μάιο, στατιστικά μέτρησε ένα γκολ παθητικό ανά αγώνα. Είχε και τότε σχετική αμυντική αδυναμία, αλλά ήταν τέτοια η επιθετική της δύναμη προς το τέλος της χρονιάς, που κάλυπτε τα πάντα. Στις τρεις προηγούμενες χρονιές, η προσπάθεια για τη δημιουργία ενός ισχυρού αμυντικού μηχανισμού δεν πέτυχε. Είτε γιατί οι επιλογές των παικτών δεν ήταν οι καλύτερες, είτε γιατί έγιναν πάρα πολλές αλλαγές, είτε γιατί έγινε προσπάθεια με μεσοβέζικες λύσεις. Τις περιόδους 13-14 και 14-15 δέχτηκε πάνω από ένα γκολ ανά αγώνα, ενώ πέρσι ένα γκολ παρά κάτι (34 σε 36 αγώνες). Η φετινή χρονιά δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, ήδη σε τέσσερα επίσημα ματς δέχτηκε ισάριθμα γκολ. Πολλά από αυτά, όλες αυτές τις χρονιές ήταν εύκολα γκολ, τα τζάμπα που λέμε. Δεν είχε όμως και το αντίδοτο. Τη μεγάλη δύναμη πυρός
Οι άλλοι «αμυντικοί»
Φυσικά η αμυντική αποτελεσματικότητα δεν αφορά μόνο τους αμυντικούς, είναι δουλειά ολόκληρης της ομάδας. Αρκετοί υποστηρίζουν, και έχουν φαίνεται δίκιο, πως η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι πολύ ευάλωτη στα νώτα της, γιατί η πρώτη ουσιαστικά γραμμή άμυνάς της δεν είναι αποτελεσματική. Ο Κασέκε ήταν ο τελευταίος κόφτης επιπέδου και έφυγε πριν από μία τετραετία. Όσοι ακολούθησαν δεν ανταποκρίθηκαν, ενώ ο πιο ικανός ανασταλτικά μέσος της τα τελευταία χρόνια, ο Μαργκάσα, έπαιξε πολύ λίγο στη θέση αυτή. Οι οιωνοί δεν είναι οι καλύτεροι φέτος. Η ΟΜΟΝΟΙΑ διαθέτει δύο κλασικούς έμπειρους στόπερ, για τους οποίους υπάρχουν φυσιολογικά αμφιβολίες, δύο νεαρούς και τον άλλο ένα που κατά συνθήκη μπορεί να αγωνιστεί εκεί. Δεν διαθέτει παράλληλα το 6άρι (με βάση το μέχρι τώρα δείγμα) που θα σηκώσει με επιτυχία το τεράστιο βάρος της ανασταλτικής δουλειάς. Είναι επίσης θέμα, το πόσο επιστρέφουν και μαρκάρουν οι ακραίοι μέσοι. Φυσιολογικά ο Νταμπίζας θα έπρεπε να ψάχνει ξεκάθαρα ένα στόπερ και ένα εξάρι πρώτης γραμμής, αλλά την ίδια ώρα βλέπει και αλλού αδυναμίες (άκρα επίθεσης, δημιουργική δουλειά, δεξιά στην άμυνα) και σίγουρα δεν είναι εύκολο να πάρει απόφαση. Ο αριθμός των 15 ξένων, με βάση τις σημερινές συνθήκες, είναι «στενός» και έτσι εξυπακούεται η παρουσία μερικών ικανών πολυθεσιτών (δεν είναι εύκολο να τους βρεις). Όπως και να ολοκληρωθεί όμως ο μετεγγραφικός σχεδιασμός, η ΟΜΟΝΟΙΑ πρέπει να έχει την υποδομή να παίζει αποτελεσματική άμυνα. Αν το μοντέλο της ομάδας στηριχτεί μάλιστα στο 4-4-2, τότε ο παίκτης που θα κόβει στο κέντρο, πρέπει να είναι εξαιρετικά αποτελεσματικός. Μπροστά, οι προοπτικές φαντάζουν καλύτερες, συγκριτικά με πίσω, φτάνει να λειτουργήσει καλά το σύστημα, να μην υπάρχουν άλλοι σοβαροί τραυματισμοί και οι παίκτες να φτάσουν εκεί που μπορούν από πλευράς απόδοσης.
