Στην ΟΜΟΝΟΙΑ, έχει καταλυθεί κάθε λογική, ποδοσφαιρική και μη. Από όπου κι αν πιάσεις το θέμα, αγωνιστικά ή όχι, αντιλαμβάνεσαι πως τα θέματα στα οποία βάλαμε οι ίδιοι τον εαυτό μας είναι τόσο πολλά, που αναρωτιέσαι στο τέλος αν είμαστε σε τούνελ και ψάχνουμε το φως, ή αν έχουμε ρίξει τον εαυτό μας σε μια τρύπα από την οποία δεν υπάρχει διέξοδος. Αυτό δείχνουν τουλάχιστον οι κινήσεις και οι αντιδράσεις μας, ειδικά σε κάθε αποτυχία.
Ξεκινώντας από το αγωνιστικό, όπως γράψαμε από χθες αυτό δεν είναι ΟΜΟΝΟΙΑ. Δεν είναι δυνατόν να παρακολουθούμε αυτό το ποδόσφαιρο και μάλιστα κόντρα σε ομάδες μικρές που δεν διεκδικούν και κάτι από τα παιχνίδια, αλλά φεύγουν με βαθμό. Μακρινές μπαλιές από τους κεντρικούς αμυντικούς, μηδέν επιθέσεις από τον άξονα, εκτός από κάποιες ατομικές αναλαμπές του Μπλάτι Τουρέ, παίκτες βαρόμετρα που παίζουν σαν φαντάσματα. Πολύ απλά ξεκινώντας το καινούριο πρότζεκτ, το μόνο που δεν περιμέναμε ήταν να κάνουμε βήματα πίσω όσον αφορά την ποδοσφαιρική τακτική και τις εμφανίσεις.
Τα πιο σημαντικά όμως, δεν είναι τα αγωνιστικά, αλλά τα εξωαγωνιστικά. Σε κάθε αποτυχία, ο κόσμος ξεσπά, αντιδρά, ισοπεδώνει τα πάντα. Λογικό και φυσιολογικό λέμε εμείς. Και για αυτό φωνάζαμε (όπως και η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου) για διοίκηση με μέλη και από τους δυο συνδυασμούς, “κοινής αποδοχής” όπως την λέγαμε τώρα. Δυστυχώς αυτοί που ορίζουν τις μοίρες του σωματίου και δεν μιλάμε για την εκάστοτε διοίκηση, ονειρεύονταν τη δικαίωση σε περίπτωση που ο Νταμπίζας κατάφερνε να κάνει ομάδα με 2 εκατομμύρια και αγνόησαν πλήρως το ενδεχόμενο τα 2 εκατομμύρια να μην είναι αρκετά, ή ο Νταμπίζας να μην πετύχει, ή η όλη προσπάθεια να χρειάζεται χρόνο. Θερίζουμε, ότι έσπειραν από την αρχή του 2016, όταν υπήρχε μπόλικος χρόνος να ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ η ΟΜΟΝΟΙΑ. Και στο καπάκι όλων αυτών, έχουμε και ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ που περιμένουν στη γωνιά να χάσουμε για να “δικαιωθούν” ή για να αποβάλουν από πάνω τους στάμπες. Τα βάλαμε κι αυτά στην καθημερινότητα μας.
Πραγματικά ο γράφων νιώθει πως έχει ηττηθεί. Νιώθει πως έχει ηττηθεί γιατί βλέπει το άρρωστο οικοδόμημα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ να είναι στα πρόθυρα του να κατασπαράξει το θεσμό του Τεχνικού Διευθυντή για την εισαγωγή του οποίο παλεύει (μέσω του omonoianews και επαφών) εδώ και πέντε χρόνια. Ο Νταμπίζας ίσως να είναι ο άνθρωπος μας, ίσως και όχι, ο θεσμός όμως επιβάλλεται να καθιερωθεί, να εξελιχθεί, να εφαρμοστεί σωστά και να του δοθούν και τα κατάλληλα μέσα να δουλέψει, εκτός κι αν πιστεύει κάποιος πως πρέπει να επιστρέψουμε στους εφόρους. Πιο πολύ όμως, ο γράφων νιώθει πως έχει ηττηθεί γιατί σε ΟΛΑ τα άλλα εξωαγωνιστικά θέματα (γιατί όσον αφορά το ποδοσφαιρικό τμήμα, ο Νταμπίζας έχει κάνει δουλειά η οποία χάνεται κάπου μες την εικόνα της ομάδας), δεν κάναμε ούτε και ένα βήμα μπρος. Είναι αδιανόητο ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι μέσα στο λάκκο από το 2010 και ακόμα δεν έχει γίνει ούτε και μια εκστρατεία εγγραφής μελών για να κρατηθεί ο κόσμος κοντά. Είναι αδιανόητο πως τα μέλη εξακολουθούν να είναι θέμα ταμπού για την ΟΜΟΝΟΙΑ και οι “αρμόδιοι” από ψηλά, πάνω από κάθε συμβούλιο, εξακολουθούν να πιστεύουν πως διατηρώντας αυτό το κλαμπ κλειστό, εξυπηρετούν το καλό της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.
Αν κάποιος πιστεύει πως τα προβλήματα μας είναι καθαρά αγωνιστικά, βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος, αδυνατεί να δει την μεγάλη εικόνα. Μπορεί σε κάποια στιγμή, κάποιος Νταμπίζας και κάποιος Κάρβερ να στήσουν ομάδα με 2 εκατομμύρια, ας αναλογιστούν όλοι όσοι επηρεάζουν τις αποφάσεις όμως αν αυτό θα είναι αποτέλεσμα που πέτυχε το σωματείο ή 1-2 άτομα, αποτέλεσμα που θα έχει συνέχεια ή σποραδικό. Οι αντιδράσεις του κόσμου, δεν πηγάζουν από κανένα παίκτη και προπονητή, αυτές είναι οι αφορμές. Πηγάζουν από τα όσα έχει ζήσει και ακούσει από το 2010 και μετά, τότε που τα οικονομικά προβλήματα έβγαλαν πράγματα και θάματα στη φόρα. Όσο δεν λύνουμε τα υπόλοιπα εσωτερικά μας θέματα, με πρώτο και πιο σημαντικό βήμα όπως είπαμε πολλές φορές τις δομές του σωματείου και ειδικά το θέμα των μελών, σε κάθε αποτυχία μετά από τους παίκτες και τους προπονητές θα φταίει “η διοίκηση”, “το κόμμα” και το “ψάρι θα βρωμεί που τη κκελέ”. Και με όλη μας την ειλικρίνεια με όσα έχει περάσει ο κόσμος δεν τον αδικούμε, ειδικά όσο δεν γίνεται καμία κίνηση προς αυτόν. Εδώ εμείς είμαστε σε φάση που δεν φοβόμαστε τίποτα, πολύ απλά γιατί δεν ελπίζουμε τίποτα, όσο δεν γίνονται ουσιαστικές κινήσεις.
