Εκείνο που περιμέναμε στην άμυνα έγινε. Η είσοδος των Κωνσταντινίδη, Σοϊλέδη και Βύντρα, είχε άμεσα ευεργετικά αποτελέσματα στον τρόπο που η τελευταία τετράδα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ συμπεριφέρθηκε. Όχι ότι έγιναν όλα τέλεια, δεχθήκαμε άλλωστε γκολ. Απλά δεν είχαμε αυτή την φορά χοντρά λάθη και κυρίως λόγω του Λουκά Βύντρα, επικρατούσε γενικώς ηρεμία στα μετόπισθεν. Η Δόξα επιτέθηκε ελάχιστα και απείλησε ελάχιστα, αλλά ας μην ξεχνάμε πως μιλάμε απλά για την Δόξα…
Εκεί που φάνηκε να διορθώνεται η κατάσταση στα μετόπισθεν όμως, φάνηκε και η προβληματική ανάπτυξη, αλλά και η προβληματική ανασταλτική λειτουργία γενικότερα. Ξεκινώντας από το τελευταίο κομμάτι, παρότι οι γραμμές της ομάδας ήταν μαζεμένες και κοντινές, η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν έκλεβε συχνά μπάλα στον άξονα, την ανακτούσε είτε μετά από αποτυχημένες πάσες της Δόξας, είτε από επεμβάσεις της αμυντικής της τετράδας. Το πιο πίσω στοιχείο δεν αφορά μόνο τους αμυντικούς μέσους, αλλά και τις βοήθειες από τους ακραίους και τον επιτελικό, που ήταν λιγοστές.
Όσον αφορά την ανάπτυξη τώρα, συνήθως οι κεντρικοί αμυντικοί παρέκαμπταν τον άξονα, ψάχνοντας με μακρινές μπαλιές τον Ντάρμπισαϊαρ και τους ακραίους μεσοεπιθετικούς. Οι πιο καλά οργανωμένες προσπάθειες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ ήρθαν από ανεβάσματα των Σοϊλέδη και Κωνσταντινίδη, αυτά όμως ήταν ελάχιστα, λόγω των όσων περιγράψαμε στην πρώτη γραμμή αυτής της παραγράφου. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν ήταν οδηγία αυτός ο τρόπος ανάπτυξης, γνωρίζουμε ότι δεν λειτούργησε, αλλά και ότι κουραστήκαμε να βλέπουμε τον Ντάρμπισαϊαρ να κυνηγάει χαμένες μπαλιές μες το κόρνερ.
