Από τα όσα διαδραματίστηκαν την περίοδο 2008-12 στην ΟΜΟΝΟΙΑ, ένα είναι το βέβαιο: μεγαλύτερος χαμένος από την ίδια την ΟΜΟΝΟΙΑ δεν υπάρχει. Είτε λόγω ματαιοδοξίας και βίτσιου είτε λόγω πολιτικής είτε και των δύο, το σωματείο μας βρέθηκε με το ένα πόδι μες τον τάφο και ακόμα προσπαθεί να βγει. Θα περίμενε πάντως κανείς πως μετά το τεράστιο χρέος που δημιουργήθηκε την εποχή εκείνη, θα βάζαμε μυαλό και θα ξοδεύαμε με περισσότερο σεβασμό τα ευρώ. Εκ των πραγμάτων, κάτι τέτοιο δεν έγινε.
Και αποδεικνύεται από τα λεγόμενα του Αντρέα Δημητρίου χθες: “Από το υφιστάμενο ρόστερ, μόνο δύο ποδοσφαιριστές έχουν καταγράψει περισσότερες από 60 συμμετοχές με τη φανέλα της Ομόνοιας (σε όλες τις διοργανώσεις). Ο Χριστοφή (περίπου 180) και ο Μαργκάσα (περίπου 150). Αυτό το στοιχείο τι δείχνει; Δεν υπάρχει κορμός στην ποδοσφαιρική ομάδα, ούτε έχει γίνει δουλειά σε βάθος χρόνου. “
Σε μια εποχή που δυσκολεύεται να καλύψει τις υποχρεώσεις της, η ΟΜΟΝΟΙΑ αλλάζει παίκτες σαν τα πουκάμισα. Μπορεί βέβαια κανείς να ισχυριστεί πως το κάνει στην προσπάθεια της να είναι ανταγωνιστική, η ουσία όμως δεν αλλάζει πως μόνη της μπαίνει σε μια διαδικασία αποχωρήσεων και προσθηκών, που προφανώς έχει οικονομικό κόστος. Ομάδα, αλλά και οικονομική περισυλλογή, θα κάνουμε όταν γίνουν σωστές επιλογές (ναι μπορούν να γίνουν με το μπάτζετ μας) παικτών και στηριχθεί ένας κορμός για αρκετό καιρό. Όχι όταν κάνουμε 12-15 αλλαγές κάθε χρόνο.
