Η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν διανύει τα καλύτερα χρόνια της ιστορίας της. Το αντίθετο μάλλον, διανύει τα χειρότερα. Είναι μακριά από τους τίτλους, έχει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, τα τελευταία χρόνια δεν ήταν καν διεκδικήτρια, ενώ ταλαιπωρήθηκε και από εσωτερικές κόντρες. Αν κάποιος που παρευρέθηκε χθες στο Φεστιβάλ της ΘΥΡΑΣ 9 άκουγε την προηγούμενη πρόταση, θα νόμιζε πως το δουλεύουμε μέρα μεσημέρι. Γιατί η προσέλευση, η ένταση και ο παλμός δεν έβγαζαν αυτή την εικόνα.
ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ όλων των ηλικιών, μικροί και μεγάλοι, έδωσαν το παρόν τους στο μεγαλύτερο οπαδικό γεγονός της χρονιάς. Στις συζητήσεις επί του αγωνιστικού, φαινόταν ξεκάθαρα η ανησυχία και ο προβληματισμός. Φαινόταν η ανυπομονησία να ξαναγίνει η ΟΜΟΝΟΙΑ μεγάλη και βασίλισσα. Φαινόταν όμως και η αποφασιστικότητα, η περηφάνια. Αν τον ΛΑΟ δεν τον λύγισαν όσα περάσαμε τα προηγούμενα χρόνια, δεν θα τον λυγίσει τίποτα. Τίποτα, εκτός από το να γίνουμε μόνιμα κομπάρσοι.
Δεν γράφουμε αυτό το κομμάτι για να πούμε συνεχίζουμε ως έχει και όλα είναι μια χαρά, γιατί δεν είναι. Γράφουμε για να υπενθυμίσουμε σε διοικούντες και ομάδα ποιον εκπροσωπούν και απέναντι σε ποιον έχουν χρέος. Όπως πολύ σωστά το έθεσε η ΘΥΡΑ 9, το χρέος προς αυτό το ΛΑΟ είναι πολύ πιο μεγάλο από το οικονομικό, γιατί παρά τα χαστούκια και τις πίκρες είναι εδώ. Αφουκγραστείτε όλοι τις επιθυμίες αυτού του κόσμου, σεβαστείτε τον ο κάθε ένας από το δικό του πόστο και δουλέψτε για να γίνει ξανά μεγάλη η ΟΜΟΝΟΙΑ.
