Και τώρα…Σκοτεινό Δάσος. Η ΟΜΟΝΟΙΑ πάει αυτή την εβδομάδα στην Άχνα εκεί που θα αντιμετωπίσει τον Εθνικό. Στο μυαλό μας πριν την έναρξη του πρωταθλήματος, είχαμε πως θα πάμε στην Άχνα με 9 βαθμούς, φουσκωμένη αυτοπεποίθηση, έτοιμοι να σπάσουμε τα ξόρκια και να φύγουμε με διπλό. Αντί αυτού, πάμε στο Δάσος ψάχνοντας την Ανάσταση, εκεί που συνήθως κάνουμε κηδείες. Εκεί που σπάνια αποδίδουμε, εκεί που χάνονται οι μπάλες.
Δεν υπάρχει παραμικρή αμφιβολία, πως η ΟΜΟΝΟΙΑ που είδαμε το Σάββατο κόντρα στη Δόξα, ή πριν δυο εβδομάδες κόντρα στην Αναγέννηση, δεν πρόκειται να κερδίσει μες το Δασάκι. Εδώ και σε χρονιές που παίζαμε καλή μπάλα ή που είχαμε μια συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα, πετάγαμε παραδοσιακά βαθμούς. Η ΟΜΟΝΟΙΑ για να κερδίσει την Άχνα, όσο παράλογο και λυπηρό κι αν ακούγεται, πρέπει αυτή την εβδομάδα να υπερβάλει εαυτόν.
Όχι μόνο στο παιχνίδι, στα 90 λεπτά, αλλά σε κάθε προπόνηση μέχρι αυτό. Ας είμαστε ειλικρινείς, από το 20% στο 100% από πλευράς αφομοίωσης τακτικής και απόδοσης, δεν πας σε μια εβδομάδα. Αν μη τι άλλο όμως, έχουμε την απαίτηση όσοι κληθούν να αγωνιστούν να δώσουν παραπάνω από το 100%, ατομικά να δώσουν ότι έχουν εντός γηπέδου. Γιατί πέραν από το τακτικό κομμάτι, έχουμε και παίκτες σκιά του εαυτού τους.
