“Αυτό το tweet ήταν ότι πλησιέστερο σε νίκη πάνω στο Αποέλ κάναμε τα τελευταία χρόνια”, ήταν το πρώτο και πιο εύστοχο σχόλιο στην ανάρτηση μας για το σχολιασμό της ανάδειξης του αιωνίου μας σε ομάδα ήθους από τον επίσημο λογαριασμό της ομάδας μας. Πράγματι, διανύοντας τα χειρότερα μας χρόνια, αγωνιστικά δεν έχουμε να θυμόμαστε πολλά. Εξίσου όμως μας ενοχλεί ότι χάσαμε και εκτός γηπέδου το τσαγανό μας, εκείνη τη φλόγα που για χρόνια δεν έλεγε να σβήσει.
Και πολύ περισσότερο από τις αγωνιστικές μας αποτυχίες, το χρέος και τις επιτυχίες άλλων, για να σκύψουμε το κεφάλι φταίμε πρώτα από όλα εμείς. Φταίμε γιατί σωπάσαμε στις αδικίες πολλές περισσότερες φορές από όσες αντέχει ο οργανισμός μας. Φταίμε γιατί δειλιάσαμε να πάμε ευθέως εναντίων του Κουτσοκούμνη και επιλέξαμε την αποχή στις εκλογές. Φταίμε γιατί τους αφήσαμε να βγάλουν τη γλώσσα περίπατο, να μας κολλλήσουν οι φλώροι παρατσούκλια και να νομίζουν ότι μεγάλωσαν. Φαίνονταν μεγάλοι γιατί είμαστε γονατισμένοι. Ποτέ ξανά όμως.
Είτε έχουμε λεφτά είτε όχι, είτε η ομάδα μας παίζει μπάλα είτε όχι, κάποια πράγματα όπως η περηφάνια μας είναι αδιαπραγμάτευτα. Αν με μια κίνηση (εκστρατεία εγγραφής μελών) και ένα tweet, η ΟΜΟΝΟΙΑ κατάφερε να μας κάνει να “νιώσουμε” ξανά, φανταστείτε τι έχει να γίνει αν συνεχίσει να συμπεριφέρεται σαν ΟΜΟΝΟΙΑ για μια χρονιά ολόκληρη. Φανταστείτε και τι έχει να γίνει αν έρθουν αγωνιστικές επιτυχίες, αλλά ανεξάρτητα από αυτές, το κεφάλι δεν πρέπει να σκύψει ποτέ ξανά.
