Για 70′ λεπτά, η ΟΜΟΝΟΙΑ έκανε μια από τις καλύτερες της φετινές εμφανίσεις, αντιδρώντας με τον καλύτερο τρόπο από την ήττα και επιβεβαιώνοντας πως είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Είχε συντριπτική κατοχή, δεν είχε απειληθεί καθόλου από τον αντίπαλο, πέτυχε δυο γκολ, έφτιαξε ευκαιρίες και για τρίτο. Γύρω στο 70′, εντελώς ανεξήγητα, οπισθοχώρησε, έδωσε τη μπάλα στον αντίπαλο, του επέτρεψε να πιστέψει και επέτρεψε στον Αναστασίου να πιστέψει πως μπορεί να κάνει τη ζημιά.
Κατά την ταπεινή μας άποψη, η διαχείριση του προβαδίσματος ήταν ιδανική ως το 70′ και τραγική από εκείνο το σημείο και μετά. Πραγματικά συμπεριφερόμαστε λες και το παιχνίδι είχε τελειώσει, λες και είναι η πρώτη φορά που μπήκαν δυο γκολ σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και δεν υπάρχει περίπτωση να έρθουν τα πάνω κάτω. Το θέμα έθιξε και ο Κάρβερ στην δημοσιογραφική διάσκεψη, δεν είναι όμως η πρώτη φορά που χάνουμε την πειθαρχία στα τελευταία λεπτά και είναι ένα θέμα που πρέπει να δούμε.
Έχοντας πει τα πιο πίσω πάντως και αναγνωρίζοντας την δική μας ευθύνη στο κάζο, είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε ακόμα κάτι. Αυτή η διάθεση αυτομαστιγώματος από μικρή μερίδα φίλων, πότε θα σταματήσει; Το γεγονός πως για 20 λεπτά η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν ήταν αυτή που έπρεπε, δεν επιτρέπει σε κανένα τηλεκατευθυνόμενο καραγκιόζη να της στερεί στα τελευταία δευτερόλεπτα τη νίκη με ΚΑΛΠΙΚΟ ΓΚΟΛ. Δηλαδή στα προηγούμενα 70′ έπρεπε να μας δώσει και δυο ανύπαρκτα πέναλτι επειδή παίζαμε καλά; Πραγματικά κάποιοι στην προσπάθεια τους να το παίξουν αντικειμενικοί, στο τέλος είναι έτοιμοι να γυρίσουν και το άλλο μάγουλο (για να μην πούμε πιο βαριά έκφραση) όταν έρχεται ΠΑΡΑΝΟΜΟ χαστούκι. Άλλο η απόδοση και άλλο η διαιτησία. Και το ίδιο ισχύει και για το ματς κόντρα στο Αποέλ.
