Για 70′ λεπτά η ΟΜΟΝΟΙΑ έμοιαζε να κάνει ότι θέλει μέσα στον αγωνιστικό χώρο του Αντώνης Παπαδόπουλος. Με το σκορ 2-0 υπέρ της, οι κεντρικοί αμυντικοί της πατούσαν σε κάποιες φάσεις το κέντρο του γηπέδου και η ομάδα έπνιγε τον αντίπαλο με το πρέσιγκ της. Χαρακτηριστικό είναι πως μέχρι του σημείου αυτού, η κατοχή της ΟΜΟΝΟΙΑΣ έφτασε το 70%. Μέχρι να πέσει ο διακόπτης, σαν να έπαιζαν άλλοι ποδοσφαιριστές, άλλη ομάδα από αυτήν που βλέπαμε.
Εννοείται πως αν περνούσε η φάση με το φάουλ του Μπεγκά στον Χριστοδούλου που θα σφυριζόταν ακόμα και σε αγώνα ΜΜΑ, η ΟΜΟΝΟΙΑ θα ερχόταν στην Λευκωσία με τους τρεις βαθμούς στο τσεπάκι της. Ο Αναστασίου όμως είδε την ευκαιρία του να ευχαριστήσει το αφεντικό και την έπιασε κι ας μας έλεγε παραμυθάκια μετά τον αγώνα. Καλό είναι να γίνει ξεκάθαρο στους ποδοσφαιριστές, κάθε φορά που οι λογής λογής Αναστασίου έχουν την ευκαιρία, θα την αρπάζουν από τα μαλλιά. Για αυτό όσο μπορούμε πρέπει να περιορίζουμε τις ευκαιρίες τους.
Πραγματικά όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι η ισοπαλία δεν χωνεύεται με τίποτα. Γιατί χρειαζόταν μεγάλο μπλακ άουτ, χρειαζόταν και μεγάλη πρόκληση από τον διαιτητή. Από τους τρεις βαθμούς που μας ανήκαν πήραμε μόνο τον ένα. Και μπορεί ο Κουτσοκούμνης να λέει πως κατανοεί την οργή μας, ξέρει όμως καλά πως μάλλον κατάφερε να μας τελειώσει για φέτος με την κίνηση ματ και μάλιστα σε ευκαιρία που δεν περίμενε να του δώσουμε.
