Για την διαιτησία γράφτηκαν και λέχθηκαν πολλά και είμαστε βέβαιοι πως θα γραφτούν ακόμα περισσότερα. Θα πούμε απλά ότι το γεγονός πως η πλειοηφία όσων ασχολούνται με το ποδόσφαιρο αγνοούσε την ύπαρξη νέου κανονισμού (ανεξάρτητα με το πώς εφαρμόζεται στη συγκεκριμένη φάση), δείχνει το ποδοσφαιρικό μας επίπεδο. Όσα κι αν λεχθούν όμως δεν αλλάζει η ουσία και αυτό που μένει γραμμένο στην ιστορία είναι η βαριά ήττα. Και δεν μπορούμε να δούμε την ευθύνη μας σε αυτή την ήττα.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ μπήκε δυνατά στο γήπεδο και έδειχνε πως θα έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Στο διάστημα που ήταν με έντεκα, έχασε δυο ευκαιρίες εύκολες για την κλάση των παικτών που παίζουν στο μεσοεπιθετικό της χώρο. Ανεξάρτητα από την εξέλιξη του παιχνιδιού, στα ντέρμπι αυτές οι φάσεις πρέπει να γίνονται γκολ, γιατί όπως μάθαμε πικρά χθες το βράδυ, τα πάντα κρέμονται σε μια λεπτή κλωστή. Άλλη εξέλιξη θα είχε το ματς και το καταλαβαίνουν όλοι, από τους ποιοτικούς μας παίκτες περιμένουμε να κάνουν τη διαφορά.
Από κει και πέρα, ήρθε η κόκκινη σε μια άτυχη στιγμή για τον Καρλίτος, όποιο κι αν ήταν το σωστό χρώμα κάρτας. Η αντίδραση μας και η παρουσία μας από το 30 μέχρι το 45, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από καμία κόκκινη. Είμαστε αναιμικοί, σαστίσαμε, εκνευριστήκαμε, ενώ από την αρχή της χρονιάς, κάναμε ιδιαίτερη μνεία στο γεγονός πως διαχειριζόμαστε διαφορετικά αυτές τις καταστάσεις. Η πίεση, ψυχολογικά και αγωνιστικά είναι μεγάλη όταν μένεις με δέκα, αλλά ειδικά το διάστημα που περιγράψαμε δεν υπήρχαμε στο γήπεδο.
Σε αυτό έπαιξε το ρόλο της και η αλλαγή του Τουρέ που εκ των υστέρων αποδείχθηκε λανθασμένη. Όταν μένεις με δέκα αναγκαστικά είσαι στο πίσω πόδι αυτό είναι δεδομένο. Η επιλογή του κόουτς να διατηρήσει ένα πιο ανοικτό ρόμβο στη μεσαία γραμμή με τον Φάνο μόνο αμυντικό χαφ και τους Χριστοφή-Μαργκάσα ανοικτά σχεδόν στην γραμμή του πλαγίου δεν βγήκε, ενώ ο Κλέιτον αδυνατούσε να προσφέρει τα “έξτρα” μαρκαρίσματα που επέβαλλε το αγωνιστικό μειονέκτημα. Το αποτέλεσμα ήταν ο Φάνος να παλεύει με δυο και τρεις παίκτες του Αποέλ, φυσιολογικά να εμφανίζονται κενά όταν κρατούσαμε μπάλα ή όταν αμυνόμασταν. Όταν έγινε η αλλαγή για να γεμίσει το κέντρο στο ημίχρονο το σκορ ήταν ήδη 0-3.
Και στην επανάληψη ακόμα και όταν μειώσαμε, αδυνατούσαμε να κρατήσουμε μπάλα και να επιτεθούμε οργανωμένα. Μέχρι του σημείου αυτού βέβαια η ψυχολογία ήταν κακή και η αυτοπεποίθηση υπό το μηδέν. Το δε ματς τελειωμένο.
