“Μου άρεσε ξανά το μαχητικό μας πνεύμα και ότι αντιδράσαμε”, είπε με το τέλος του αγώνα ο Τζον Κάρβερ. Σύμφωνοι και σε μας αρέσει ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ όταν μείνει πίσω στο σκορ συνήθως δεν τα βάζει κάτω, αντιδρά και κάποιες φορές καταφέρνει να επιστρέψει. Έχουν σωστή νοοτροπία σε αυτό το σημείο και είναι φανερό. Το θέμα είναι πως νιώθουμε πως βρισκόμαστε πίσω στο σκορ και αναγκαζόμαστε να αντιδράσουμε, πολλές περισσότερες φορές από όσες θα έπρεπε.
Γιατί για κάθε Καρμιώτισσα, Δόξα και Άχνα, παιχνίδια στα οποία η ΟΜΟΝΟΙΑ έκανε μεγάλες ανατροπές, υπήρχε και μια ΑΕΛ, ένας Απόλλωνας, μια Αναγέννηση, ένα Αποέλ, που η αντίδραση δεν ήταν αρκετή. Είτε γιατί δεν μας ήθελε η μπάλα, είτε γιατί δεν υπήρχε αρκετός χρόνος, είτε γιατί η αντίδραση πολύ απλά δεν ήταν αρκετή. Όταν αναγκάζεις τον εαυτό σου να τρέχεις από πίσω το σκορ τόσο συχνά, να είσαι προετοιμασμένος πως θα έρθουν και απώλειες. Κι αυτές στοιχίζουν.
Χθες το κακό τελικά δεν έγινε, η αλήθεια είναι όμως πως φτάσαμε μια ανάσα. Είναι ένα φαινόμενο που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε από τις πρώτες αγωνιστικές, αλλά ως τώρα λύση δεν βρίσκουμε. Αν η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν εντοπίσει τι πάει στραβά, δεν πρόκειται να καταφέρει να ψηλώσει τον πήχη. Το μαχητικό πνεύμα θα σου δώσει τη νίκη σε κάποιες φορές, όταν η απόδοση όμως στο μεγαλύτερο διάστημα του ματς είναι κακή, πολλές φορές δεν θα είναι αρκετά.
