Θα το τονίσουμε ευθύς εξαρχής, από την στιγμή που κάποια πράγματα τα βλέπουμε σε επανάληψη, οι εκάστοτε παίκτες και το εκάστοτε τεχνικό τιμ, είναι οι τελευταίοι που φταίνε. Η ζημιά στο οικοδόμημα και στο DNA του, προήλθε από ψηλότερα και από την αδυναμία όσων όριζαν τις τύχες του σωματείου την τελευταία 10ετία-15ετία. Και είναι πολύ δύσκολο πλέον να ζητήσεις από τον κόσμο που για χρόνια δέχεται χαστούκια και βλέπει αυτή την εικόνα να δει τις όποιες κινήσεις έγιναν. Αυτό το κομμάτι πάντως θα ασχοληθεί με το αγωνιστικό.
Σε ένα αγωνιστικό που είδαμε κάποια πράγματα σε επανάληψη. Από το δεύτερο επίσημο, κάναμε λόγο για αμυντικές αδυναμίες. Φτάσαμε Φεβρουάριο να τρώμε στα δυο πιθανότατα πιο κρίσιμα παιχνίδια της χρονιάς, γκολ που ούτε άμυνα στο αγροτικό πρωτάθλημα δεν δέχεται να φάει. Ειδικά στο σημερινό, τα γκολ που έδωσε η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν απλά αστεία. Βέβαια σήμερα και την Κυριακή δεν ήταν μόνο θέμα άμυνας, το θέμα ήταν πολύ σοβαρότερο. Ήταν περισσότερο θέμα διάθεσης, θέμα θέλησης, αντίληψης του πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση. Οι παίκτες μας ήταν σαν να έπεσαν με αλεξίπτωτο στην Κύπρο και τους έβαλαν να παίξουν. Απαθείς στα όρια της προκλητικότητας, σαν να μην είχαν καμία συναίσθηση του πόσο σημαντικό ήταν να αντιδράσουν και να δείξουν παλμό.
