Άλλο ένα παιχνίδι, άλλο ένα εύκολο γκολ εναντίων της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Τόσο μόνος ο Καταλά δεν μένει ούτε στις προπονήσεις, αλλά βρέθηκε στην καρδιά της άμυνας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Και το γκολ ήταν απλά ένα παράδειγμα. Σέντρες από δεξιά στα αριστερά και πάλι δεξιά χωρίς καμία απομάκρυνση, ένα πανεύκολο πέναλτι, μια επέλαση του Ακοράν μετά από λάθος που ευτυχώς σταμάτησε στον Παναγή. Και όπως πάντα να τρέχουμε να φτάσουμε ανατροπή, να αναρωτιόμαστε αν ήταν πέναλτι και κόκκινη (ήταν) ενώ ξέρουμε καλά τι έφταιξε.
Τα έχουμε γράψει πολλές φορές, τα έχει πει και ο Αντρέας Δημητρίου πολλές φορές, τα αναγνώρισαν όλοι στο τεχνικό τιμ, βελτίωση δεν είδαμε την παραμικρή. Η ΟΜΟΝΟΙΑ εξακολουθεί να κάνει περισσότερα δώρα κι από τον Άγιο Βασίλη. Όταν δεν υπολειτουργεί ο άξονας, όπως έγινε σε όλο το πρώτο μέρος κόντρα στην ΑΕΚ, οι επιθέσεις έρχονται κατά κύματα και στην ουσία απλά βάζουμε το σταυρό μας. Τα λέμε ωμά και σκληρά, γιατί έχουμε κουραστεί να βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια. Δεχόμαστε πως δεν μπορούν να διορθωθούν όλα από τη μια στιγμή στην άλλη, δεν δεχόμαστε τόσα αβίαστα αμυντικά λάθη.
Είτε θα σουλουπωθεί ακόμα και τώρα η ΟΜΟΝΟΙΑ, είτε να την ξεχάσει την Ευρώπη. Ευτυχώς το παιχνίδι κόντρα στην Ανόρθωση θα είναι όπως φαίνεται το τελευταίο χωρίς τον Κάρι Άρνασον. Ακόμα και όταν επιστρέψει ο Ισλανδός όμως, δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε τα πάντα από αυτόν. Πρέπει όλοι, να συμμετέχουν στην αμυντική λειτουργία, πρέπει όλοι να καταλάβουν πως η έλλειψη συγκέντρωσης απαγορεύεται.
