Στην Κύπρο και την Ελλάδα, έχουμε χόμπι να αλλάζουμε προπονητές σαν τα πουκάμισα. Ψάχνουμε πάντα για φταίχτες, σκεφτόμαστε βραχυπρόθεσμα, δεν έχουμε διάθεση να δουλέψουμε με βάση ένα πλάνο και για το μέλλον. Ειδικά στην ΟΜΟΝΟΙΑ δείχνουμε ανέτοιμοι να διορθώσουμε τις δομές μας, θέλουμε λύσεις χθες, δεν κάνουμε υπομονή γιατί δεν έχουμε τέτοια νοοτροπία.
Σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη, ο Αλέκος Αλεξανδρής μίλησε ακριβώς για όλα αυτά. Χείμαρρος κανονικός, μίλησε για προπονητές που δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν παίκτες, περιπάτους στην προπόνηση που δεν είχε τις εντάσεις που θα έπρεπε για να αντέξουν οι παίκτες του Ολυμπιακού σε ψηλό επίπεδο. Κατακρίβιαν ο Αλεξανδρής μίλησε για πάρα πολλά πράγματα και τα είπε όπως τα σκεφτόταν, χωρίς περιστροφές. Διαβάστε πιο κάτω όσα είπε για τα τεχνικής φύσεως πράγματα. Στο τέλος του άρθρου και σύνδεσμος για ολόκληρο το κομμάτι. Αν μη τι άλλο πρέπει να μας κάνουν να σκεφτούμε.
“Ήμουν τόσα χρόνια στον Ολυμπιακό, αλλά δεν υπήρχε ένταση στις προπονήσεις. Ήταν άλλοι οι ρυθμοί. Και ξαφνικά όλοι είχαν απαιτήσεις την ημέρα των αγώνων. Πώς να το αντιμετωπίσεις; Αν δουλεύεις φουλ στην προπόνηση καθημερινά, τότε μπορείς να αντεπεξέλθεις σε καταστάσεις έντασης. Παίζαμε με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και λέγαμε ‘τι κάνουν αυτοί ρε γαμώτο, αφού κι εμείς γυμναζόμαστε’. Η αλήθεια είναι όμως πώς δεν κάναμε την προπόνηση που έκαναν αυτοί… Αυτοί όλη την εβδομάδα πήγαιναν στα ‘κόκκινα’ κι εμείς το κάναμε μια φορά.
Ήταν λογικό να μην το αντέχεις. Με την Παναχαϊκή το μπορείς, με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν το μπορείς. Πώς θα γίνει; Αφού αυτοί δουλεύουν, δεν κοροϊδεύουν. Εμείς κοροϊδεύαμε. Ο Ζιοβάνι πολλές φορές βαριόταν και ήθελε να παίξουμε μόνο διπλό. Αλλά για να παίξεις πρέπει και να πάρεις λίγο τον κώλο σου να αρχίσει να τρέχει ρε γαμώτο. Δεν είναι μπιτς σόκερ. Αλλά έτσι τους είχαν μάθει. Επειδή έπαιρναν πολλά λεφτά και είχαν όνομα, να μην είναι στεναχωρημένοι. Δεν ήθελαν προπόνηση γιατί πόναγε το αρχ….ι τους; Οκ, κανένα πρόβλημα, δεν έκαναν προπόνηση.
Γι΄αυτό πολλές φορές όταν πηγαίνουν σε ομάδες του εξωτερικού τους φεύγει η μαγκιά. Ο παίκτης είναι όπως ο σκύλος. Αν τον μάθεις να είναι κόπρος, θα γίνει κόπρος. Αν τον βγάζεις βόλτες και τον πηγαίνεις να τρέχει, θα είναι γεμάτος ενέργεια. Ο Μιραλάς στην πρώτη του σεζόν στην Αγγλία δεν έβγαζε πάνω από 60 λεπτά αγώνα. Στην Ελλάδα παίζουμε στο περπατητό. Εμένα να βάλεις τώρα σέντερ φορ, παίζω. Φέρε μου τη μπάλα και θα την βάλω.
Αλλά αν μου πεις τρέξε, πίεσε κτλ, που να πάω; Σε 5-10 λεπτά θα ξερνάω. Σήμερα δεν αρκεί μόνο να είσαι καλός ως παίκτης. Πρέπει να είσαι και αθλητής για να μπορείς να ακολουθείς το ρυθμό. Αν καταφέρεις να συνδυάζεις το ταλέντο με την αντοχή στην ταχύτητα και τη δύναμη, τότε είσαι σε top επίπεδο. Φέρε στο μυαλό σου το περσινό ματς με την Άντερλεχτ στο Φάληρο, που μετά το 60′ ήταν ολοφάνερη η διαφορά ρυθμού και έντασης των ομάδων.
Θυμάμαι τη χρονιά που ήταν να πάω στην Κίνα, επειδή ο μάνατζερ αυτός ήταν φίλος με τον πρόεδρο της Φιτέσε, πήγα εκεί να προπονούμαι μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Δεν ήθελα να γίνω φόρτωμα στον Ολυμπιακό. Να δω και πώς είναι στην Ολλανδία. Ξεκινάω λοιπόν προπονήσεις και για πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνθηκα τέτοια κούραση.
Ήταν πρωινό το πρόγραμμα, 10:00 – 12:00, μετά είχε υποχρεωτικά φαγητό και στη συνέχεια έκανες ότι διάολο ήθελες. Ε, πήγαινα στο ξενοδοχείο στις 13:00 και μέχρι τις 17:00 έπεφτα νεκρός… Ούτε για κατούρημα δεν σηκωνόμουν. Και σκεφτόμουν πως αν δούλευα έτσι από μικρός θα έπαιζα στην Μπαρτσελόνα. Αυτή ήταν η ατυχία μας. Ότι όλοι αυτοί οι προπονητές που πέρασαν ήθελαν, λέει, να μας κρατάνε φρέσκους λες και είμαστε… λαχανικά (γέλια).
Στα 25 χρόνια καριέρας αισθάνομαι σαν πειραματόζωο
Και το καρότο αν το αφήσεις μια βδομάδα στο ψυγείο χάνει τις βιταμίνες του. Αλλά είχαν τη λογική να κερδίσουν την Κυριακή το ματς για να μείνουν στη θέση τους, να μπουν και τα λεφτάκια στον λογαριασμό. Τσίνισε ο Αλεξανδρής; Κάτσε να πάω με τα νερά του γιατί είναι κωλόπαιδο και θα με φάει. Όχι ρε φίλε, να κάτσεις να του πεις την αλήθεια και να του αποδείξεις ότι αυτό που του λες είναι για το δικό του καλό. Κανένας δεν το έκανε. Στα 25 χρόνια καριέρας αισθάνομαι σαν πειραματόζωο.
Έρμαιο στον κάθε μ@λ@κ@ και σ’ αυτό που είχε στο κεφάλι του. Ανέβα τις εξέδρες ο ένας, προπόνηση στο σκάμα ο άλλος επειδή το έκαναν στην Μίλαν. Ρώτησες ποτέ ρε μάγκα γιατί το κάνουν στη Μίλαν; Πόσο καιρό το κάνουν; Τι θέλουν να βελτιώσουν με αυτή την προπόνηση; Ο Μπουρουτζίκας μια φορά μας έβαζε αερόστατα να τρέχουμε… Διαλυθήκαμε. Οκτώβριο μήνα οι μισοί είχαν μείνει από μέση και οι υπόλοιποι από δικέφαλο και γάμπες. Τρέχαμε με κάτι πέδιλα σα νάρκες και στις μύτες. Του λέω ‘Δημήτρη τι είναι αυτό; Για ποιον λόγο;’
Μου λέει τα κάνει η Μίλαν… Ναι αλλά εκεί μπορεί να τα κάνουν τρία χρόνια τώρα για να το εξελίξουν. Εμείς αντέχουμε να μείνουν δέκα παίκτες; Δεν πρόλαβα να το πω, δέκα έμειναν έξω! Ο μιμητισμός είναι το χειρότερο πράγμα. Μάθε για ποιο λόγο γίνεται κάτι, βάλε ένα πλάνο και κάνε το προοδευτικά. Όχι απότομα και όλοι τέζα. Και μετά αποσύρουμε αυτό το μοντέλο και πάμε σε ασκήσεις 5 εναντίον 2 με την μπάλα, λίγο δίτερμα και να κρατήσουμε φρέσκα τα παιδιά”.
“Γι’ αυτό πρέπει ένα κλαμπ να έχει τους δικούς του ανθρώπους, να μπορούν να ελέγχουν αυτά τα πράγματα. Έρχεται ο προπονητής και θέλει να κάνει πέντε πράγματα. Σεβαστό. Αλλά πρέπει κι εσύ να έχεις δύο ανθρώπους που να γνωρίζουν το αντικείμενο για να αξιολογήσουν τα θέλω του προπονητή σωστά. Ήρθε ο Ζίκο για παράδειγμα και έκανε… μπιτς βόλεϊ.
Έβλεπε τις δικές μου προπονήσεις στους Νέους και έλεγε ‘πω πω, τι κάνετε εδώ;’ Τον κοιτούσα και πίστευα πως με δουλεύει. Εμείς έπρεπε να βλέπουμε από εκείνον, όχι το ανάποδο. Να πάρω εγώ από αυτόν που λέγεται Ζίκο. Αλλά τι να πάρω τελικά; Χαβαλέ και ‘έλα στο γραφείο να πιούμε ένα ποτό;’ Και πες μου γιατί κάνεις αυτό κι εκείνο;
Από τη μια με χαροποιούσε, από την άλλη στεναχωριόμουν και έλεγα ‘ρε μ@λ@κ@ τον Ζίκο έχω απέναντι μου, μεγάλωσα με αυτόν. Γιατί είναι τόσο χαβαλές;’ Μιλάμε για μηδέν προπόνηση. Μηδέν. Κι όμως αυτοί πέρασαν, πήραν εκατομμύρια! Και το κακό είναι πως δεν έδωσαν τίποτα στον Ολυμπιακό. Αυτό με τσαντίζει. Δώσε κάτι σαν προπονητής, να δώσει κάτι και ο επόμενος και να μπορέσει αυτή η ομάδα να εξελιχθεί σιγά σιγά. Να σταθεροποιηθεί στην Ευρώπη, να μην είναι φωτοβολίδα.
Αν σκάβεις και ξαναχτίζεις σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, ο ποδοσφαιριστής μπερδεύεται, χάνει τον προσανατολισμό του. Δεν ξέρει τι να κάνει. Ο ένας προπονητής κορόιδευε, ο άλλος λέει κάτι διαφορετικό και σε λίγους μήνες θα ξαναφύγει, θα έρθει ένας τρίτος και πάει λέγοντας. Πώς λοιπόν να προσαρμοστεί σε μια φιλοσοφία ένας παίκτης;
Το βασικό κριτήριο για να διώξεις έναν προπονητή δεν είναι τα αποτελέσματα. Τον κρίνεις από τον τρόπο που αναδεικνύει ή όχι τον σύλλογο, τι εικόνα περνάει προς τα έξω, τι διδάσκει στους ποδοσφαιριστές, τη συμπεριφορά του. Αν είναι κοπρίτης, χαβαλές, τον διώχνεις κι ας κερδίζει. Αν είναι παρτάκιας και τον νοιάζουν μόνο τα φράγκα, φεύγοντας θα σου έχει δημιουργήσει πρόβλημα ακόμη και να κερδίζει. Αυτά είναι τα κριτήρια.”
Όλη η συνέντευξη του Αλέκου Αλεξανδρή
