Τις αδυναμίες τις βλέπουμε όλοι εδώ και καιρό. Εδώ και 5 αγωνιστικές μάλιστα τα πράγματα είναι χειρότερα από ποτέ, αφού οι φήμες περί αποχωρήσεων, έχουν οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου αδιαφορία σε σημείο που η κατάσταση μοιάζει να μην έχει επιστροφή. Οι βαθμολογικές ελπίδες όμως για έξοδο στην Ευρώπη μας κρατούσαν όλους σε εγρήγορση, αφού όσο κακή και να ήταν η εικόνα, η Ευρώπη ήταν σε απόσταση που μπορούσε να καλυφθεί από ένα και μόνο παιχνίδι, την στιγμή που θα τα πούμε και με την ΑΕΛ την τελευταία αγωνιστική.
Η χθεσινή ήττα, είναι σαν να έριξε λευκή πετσέτα η ΟΜΟΝΟΙΑ. Όχι γιατί δεν υπάρχουν μαθηματικές πιθανότητες πλέον, κάποιος μπορεί να ισχυριστεί πως αν χάσει η ΑΕΛ δεν αλλάζουν και πολλά. Όταν όμως κόντρα στην τελευταία ομάδα της εξάδας, διαλυμένη αγωνιστικά (7 απουσίες) και ψυχολογικά (προερχόταν από 6αρα), όταν οι συγκυρίες του αγώνα σε βάζουν 2 φορές μπροστά και δεν καταφέρνεις να κάνεις το αυτονόητο, ναι είναι σαν να έχεις ρίξει λευκή πετσέτα. Γιατί προαπαιτούμενο για τα όσα έγιναν πίσω, είναι η αδιαφορία και η έλλειψη κινήτρου. Και γιατί ακολουθούν παιχνίδια με καλύτερους αντιπάλους, με ισχυρά κίνητρα.
Πριν από 2 μήνες περίπου, ο γράφον είχε κάνει ένα κομμάτι που μιλούσε για κορμό που υπάρχει. Σήμερα είμαι αναγκασμένος να πω mea culpa αλλά ταυτόχρονα να δηλώσω και προδομένος από τη συμπεριφορά και την απόδοση της ομάδας και συγκεκριμένων μονάδων. Δεν είναι η ποιότητα που πρόδωσε όσα γράφαμε τότε, υπάρχει θέμα και εκεί, αλλά όχι τόσο μεγάλο που να μην αφήνει την ομάδα να κάνει τα αυτονόητα για να βγει στην Ευρώπη. Είναι πολύ περισσότερο η έλλειψη ποδοσφαιρικού εγωισμού και οι συμπεριφορές. Σε όλες τις ομάδες του κόσμου η αλλαγή προπονητή αποτελεί έξτρα κίνητρο για καλή απόδοση και για να κερδίσουν οι παίκτες διαβατήριο παραμονής στην ομάδα. Η ΟΜΟΝΟΙΑ αποτελεί πάντα την εξαίρεση του κανόνα. Ζητείται ελπίς.
