Το να συζητάμε πλέον για Ευρώπη είναι ανούσιο και ανώφελο. Πρώτο γιατί δεν εξαρτάται από εμάς, ακόμα κι αν έρθουμε 4οι που ρεαλιστικά είναι το ταβάνι μας. Και δεύτερον γιατί η χθεσινή -με κατεβασμένα χέρια- ήττα από το Αποέλ, ήρθε να μας υπενθυμίσει πως έχουμε πολύ πιο σοβαρά θέματα να λύσουμε μέχρι το τέλος της χρονιάς. Κι ας χάσουμε ένα πολύ σεβαστό εισόδημα που θα έδινε η Ευρώπη κι ας πληγεί το γόητρο μας. Αν έρθει η έξοδος καλώς, όπως και να έχει πρέπει να δούμε τα σοβαρά.
Όπου σοβαρά, ισοδυναμεί με τους τρόπους που θα καταρτιστεί για του χρόνου ένα ρόστερ που θα κτυπήσει τα ψηλά, θα ξέρει τι φανέλα φορά και ποιους αντιπροσωπεύει. Οι χθεσινοί (όπως και της περασμένης εβδομάδας) περίπατοι συγκεκριμένων παικτών είναι το κερασάκι στην φετινή τούρτα. Είναι παίκτες που μοιάζουν περαστικοί και να μην νοιάζονται καθόλου. Δεν είναι δουλειά μας να στήσουμε οποιονδήποτε στον τοίχο, ζητάμε όμως να παίζουν τουλάχιστον εκείνοι που το νιώθουν και θέλουν να πετύχει η ΟΜΟΝΟΙΑ τον τελευταίο στόχο. Αν μη τι άλλο για να έχουμε πλήρη αντίληψη του ποιοι πρέπει να μείνουν και ποιοι πρέπει να συνεχίσουν τον περίπατο αλλού.
Ίσως να ακούγονται σκληρά τα πιο πάνω, ίσως και κάποιοι να πειραχτούν. Η βαθμολογική θέση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και η εικόνα που βγάζει ακόμα και όταν αντίπαλοι παραπαίουν όπως το χθεσινό αποέλ του δευτέρου ημιχρόνου, δεν αφήνει περιθώρια. Και έχουμε ξεπεράσει και το σημείο “ας μας αποδείξουν το αντίθετο”.
