Τα τελευταία χρόνια ήταν πολλές οι στιγμές που σκύψαμε το κεφάλι. Ήταν πολλές οι πίκρες που αναγκαστήκαμε να καταπιούμε. Σαν την ντροπή που ζούμε τον τελευταίο μήνα όμως δεν θυμόμαστε τίποτα άλλο. Αυτό το πράγμα που ζούμε δεν είναι ΟΜΟΝΟΙΑ, είναι ένα έκτρωμα που όσο κι αν του ζητάμε να προσπαθήσει τουλάχιστον για μας, για τον κόσμο, μας φτύνει κάθε εβδομάδα μες τα μούτρα. Πραγματικά αναρωτιόμαστε, όλοι όσοι απαρτίζουν αυτή τη στιγμή την ΟΜΟΝΟΙΑ, δεν ντρέπονται; Γιατί εμάς μόνο ντροπή μας προκαλεί. Ντροπή και αηδία.
Μας έχουν κανονικότατα ομάδες που κάποτε θεωρούσαμε μικρομεσαίες, για να μην αναφέρουμε αυτόν που μας ενοχλεί περισσότερο. Δεν υπάρχει νόημα να συζητάμε ούτε για Ευρώπη, ούτε για οτιδήποτε άλλο μπορεί να χαρακτηριστεί στόχος. Τι σημασία έχει άλλωστε; Είναι δυνατόν να βαφτιστεί επιτυχία η Ευρώπη όταν πονάμε την καρδία και τα μάτια μας κάθε ενενηντάλεπτο; Στόχος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ είναι το πρωτάθλημα. Όχι μόνο δεν το κατέκτησε, αλλά παίζει σαν μικρή ομάδα, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς κατεύθυνση.
Και εκεί ακριβώς είναι που μπαίνει και η σοβαρή ευθύνη της διοίκησης στην ιστορία. Το μοντέλο Νταμπίζα επιχειρήθηκε, δεν βγήκε. Πάρθηκε η απόφαση να παυθεί μεσούσης της χρονιάς, ας δεχτούμε ότι συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια (αν και διαφωνούμε γενικά με τις αλλαγές στη μέση της χρονιάς). Δεχτόν επίσης πως τα κενά στο ρόστερ, είναι και πάλι ευθύνη του πρώην τεχνικού διευθυντή. Τον τελευταίο μήνα η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι στον αυτόματο πιλότο και το οικοδόμημα συμπεριφέρεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Δεν μιλάμε φυσικά για τη όποια δουλειά γίνεται στο Ηλίας Πούλλος, η ομάδα είναι προφανώς πιο κακή από την εποχή Κάρβερ, όμως οι Ιωακείμ-Φρέντμπερκ κλήθηκαν να αναλάβουν προσωρινά την ομάδα και με τα λάθη τους κάνουν ότι θεωρούν καλύτερο. Μιλάμε για την απάθεια και την έλλειψη της παραμικρής τσίπας, μιλάμε για ένα σταρχιδιτισμό των παικτών άνευ προηγουμένου.
Μιλάμε για τη διαχείριση της επόμενης μέρας, με τους παίκτες να μην έχουν το παραμικρό κίνητρο να προσφέρουν αφού νιώθουν φευγάτοι. Τα κίνητρα, τους στόχους, τις απαιτήσεις, είναι ΠΑΝΤΑ η ηγεσία που οφείλει να τα μεταδώσει και λέμε τα πιο πίσω χωρίς να δίνουμε συγχωροχάρτια σε παίκτες επαγγελματίες που μόνο σαν τέτοιοι δεν συμπεριφέρονται τον τελευταίο καιρό. Μιλάμε για το ότι ακόμα δεν ξέρουμε με ποιο μοντέλο θα πορευθεί η ομάδα, αν θα αντικατασταθεί πραγματικά ο Νταμπίζας και από ποιον, τι γίνεται για του χρόνου. Είμαστε σίγουροι πως ντρέπεστε κι εσείς για αυτό που βλέπετε. Δεν ανησυχείτε όμως για το πού πάμε για το τι πρέπει να γίνει άμεσα; Ή ελπίζουμε πως ο Πάμπος σαν από μηχανής Θεός θα τα κάνει όλα κομπλέ;
Και όλα αυτά ενώ έρχεται αιώνιο. Και ενώ μετράμε 3 συνεχόμενες ήττες.
