Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς το αγωνιστικό κατάντημα της φετινής Ομόνοιας. Η οποιαδήποτε περί τούτου απόπειρα, δεν αποδίδει παραστατικά την πραγματική διάσταση των πραγμάτων.
Του Πέτρου Παπαγιώργη, 24sports.com.cy
Τα πράγματα αποτυπώνονται όμως, πειστικά, αλλιώς. Αποτυπώνονται, από την εικόνα, τα γεγονότα και τους αριθμούς. Αίσθηση και επίπεδο ποδοσφαίρου μικρομεσαίας ομάδας,(μόνο οι εμφανίσεις και το τριφύλλι παραπέμπουν σε μεγάλη ομάδα), πέμπτη θέση, έντεκα ήττες, (αρνητικό ρεκόρ στην ιστορία της ), και 51 γκολ στο παθητικό (και αυτό αρνητικό διαχρονικό ρεκόρ) και κατά πάσα πιθανότητα απώλεια επιβίβασης στο τρένο της Ευρώπης για πρώτη φορά μετά τη χρονιά 2002-2003.
Δεν υπάρχουν επίσης λόγια να περιγράψει κανείς το πως αισθάνεται ο κόσμος της Ομόνοιας για αυτά που βλέπει στο γήπεδο. Αυτά που βλέπει ειδικά φέτος, γιατί η κατάσταση δεν είναι τωρινή, τα βλέπει μόνο στους χειρότερους του εφιάλτες. Δεν μπορεί να πιστέψει ότι η ομάδα του έγινε τόσο αποκρουστική που δεν θέλει να τη βλέπει να αγωνίζεται. Είναι το χειρότερο αίσθημα που μπορεί να προσφέρει η όποια ομάδα στον οπαδό της. Βλέποντας κανείς χθες την Ανατολική κερκίδα του Τσιρείου, νόμιζε ότι το ματς ήταν κεκλεισμένων των θυρών.
Όλη η υπόλοιπη φίλαθλη Κύπρος βλέπει με ανοικτό το στόμα το πώς η άλλοτε κραταιά ομάδα παρουσιάζεται (;) στο γήπεδο και αδυνατεί να αντιληφθεί το πως κατάφερε να κατρακυλήσει στα (αγωνιστικά) τάρταρα.
