Δεν υπάρχει ΟΜΟΝΟΙΑΤΗΣ που να μην φοβόταν το ψεσινό. Είχαμε γράφει άλλωστε τις προάλλες πως η ΟΜΟΝΟΙΑ σκοντάφτει εδώ και εφτά χρόνια στο πρώτο εκτός έδρας της χρονιάς. Είτε άξιζε να κερδίσει είτε όχι, η ομάδα μας επανέλαβε εαυτό και γνώρισε την πρώτη της ήττα στο πρωτάθλημα. Αυτό είναι ένα δεδομένο, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να αλλάξει. Εκείνο που μπορούμε να καθορίσουμε όμως είναι την αντίδραση μας και το πως θα διαχειριστούμε το χαστούκι.
Μπορούμε από τη μια να πούμε “μια από τα ίδια” να μπούμε στο κλίμα μεμψιμοιρίας που μας έμαθε η μιζέρια της τελευταίας 5ετίας και να αρχίσουμε να κουνάμε το δάκτυλο δεξιά και αριστερά. Φταίει ο Πάμπος, φταίει η διοίκηση, φταίει ο Ντάρμπισαϊαρ (χρησιμοποιούμε τον ένα που σίγουρα δεν φταίει), ο τάδε είναι πατάτα και ούτω καθεξής. Είναι εύκολο να κάνεις τα πιο πάνω, στο τέλος αν η ΟΜΟΝΟΙΑ αποτύχει θα λες και στην παρέα πως “τα έλεγες” και πως “δικαιώθηκες”. Υπάρχει όμως και εναλλακτική.
Η εναλλακτική λέει απλά να αναρωτηθούμε: Είναι όντως όλα τα ίδια; Είναι ο Πάμπος που η πλειοψηφία του κόσμου απαιτούσε το ίδιο με τους προηγούμενους; Είναι η ποιότητα του ρόστερ στα περσινά και τα προπέρσινα επίπεδα; Ή μήπως το ρόστερ και γενικά η προσπάθεια που έχει ξεκινήσει, διαθέτει προοπτική πολύ διαφορετική από τα προηγούμενα χρόνια; Μήπως υπάρχουν οι λύσεις και πρέπει να πιστώσουμε τον προπονητή να τις βρει; Γιατί τουλάχιστον στο δικό μας το μυαλό και περισσότερη ποιότητα διαθέτουμε και λύσεις σε όλες τις θέσεις και ένα προπονητή με εμπειρία στο κυπριακό πρωτάθλημα.
Δεν λέμε σε καμία περίπτωση να αποδεχόμαστε τις ήττες. Το χθεσινό ήταν κάζο, ήταν αποτυχία, ήταν και ένα μικρό πισωγύρισμα και περισσότερα για αυτό θα γράψουμε σε επόμενο κομμάτι μας. Σε αυτό εδώ αναφερόμαστε αποκλειστικά στις δικές μας αντιδράσεις και στο πώς θα διαχειριστούμε την ήττα. Γίνεται Σάββατο πρωί να ζητάμε πρωτάθλημα και Σάββατο βράδυ να είναι όλοι άμπαλοι και το μέλλον ολόμαυρο; Και παρεμπιπτόντως, τα ίδια θα γράφουμε αν κερδίσουμε την ΑΕΚ την Τετάρτη. Ισορροπία στις αντιδράσεις.
