Συναισθηματικό ρόλερ κόστερ είναι μέχρι στιγμής η χρονιά για την ΟΜΟΝΟΙΑ. Ενθουσιασμός, ανώμαλη προσγείωση και προβληματισμός, ξανά ενθουσιασμός και μετά μπόλικη οργή. Και όλα αυτά, ενώ δεν έχει βγει καλά καλά ο Σεπτέμβριος, ενώ είμαστε στα αρχικά στάδια του πρωταθλήματος. Το πράγμα δεν θέλει ούτε πανικό, αλλά ούτε έπαρση. Η χρονιά είναι κομβική για την ΟΜΟΝΟΙΑ, γιατί ακόμα κι αν δεν κατακτήσει το πρωτάθλημα, πρέπει επιτέλους να αρχίσει να γίνεται ομάδα.
Αν δεν παραμείνουμε ψύχραιμοι, αν δεν προσδιορίσουμε το πήχη ψηλά, αλλά να προσεγγίζουμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά και το μαραθώνιο ρεαλιστικά, κινδυνεύουμε κάποια στιγμή μες τη χρονιά να τα τινάξουμε στον αέρα. Τις προηγούμενες χρονιές, εννοείται πως δεν είχαμε την προοπτική που έχει η συγκεκριμένη τωρινή ομάδα, αλλά η έλλειψη ψυχραιμίας ήταν αυτή που διέλυε ότι κτίζαμε. Με αυτό τον τρόπο, καταλήξαμε να αλλάζουμε 2 προπονητές τη χρονιά και ο κάθε ένας να φέρνει μαζί του 15 παίκτες.
Ο πρώτος στόχος μας αυτή τη στιγμή, πρέπει να είναι να γίνουμε ομάδα. Να δημιουργήσουμε ένα κορμό πάνω στον οποίο θα κτιστεί μια ΟΜΟΝΟΙΑ πρωταθλήτρια. Μακάρι να γίνει τέτοια φέτος, ανεξάρτητα όμως από το αν θα τα καταφέρει ή όχι, να έχουν τεθεί τουλάχιστον γερές βάσεις, να σταματήσουμε να είμαστε το γιοφύρι της Άρτας. Η χρονιά είναι μακριά, τα συναισθήματα ήδη ποικίλα. Μόνο αν έχουμε καρφωμένο το μυαλό μας στο στόχο θα καταφέρουμε να μην πανικοβαλλόμαστε, αλλά ούτε και να παρασυρόμαστε.
