Δώδεκα ώρες μετά, δεν χωνεύεται με τίποτα ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ πέταξε δυο βαθμούς στον κάλαθο των αχρήστων, απέναντι σε μια ομάδα που δεν μπορούσε να κάνει τα βασικά. Η ομάδα μας κυριάρχησε για 65 λεπτά, έφτιαξε ευκαιρίες για να κερδίσει 4 και 5-0, ακόμα και όταν επέλεξε να δώσει κάποια μέτρα στον αντίπαλο απειλήθηκε ελάχιστα. Πλήρωσε όμως την μια στιγμή (τριπλής) ολιγωρίας στο τελευταίο δευτερόλεπτο και έφυγε απογοητευμένη από το γήπεδο.
Σε κάποιο βαθμό, παρόμοια ήταν τα δεδομένα και στα άλλα δύο παιχνίδια που πετάξαμε βαθμούς. Λέμε σε κάποιο βαθμό γιατί παρότι κόντρα σε Πάφο και Αλκή τα λάθη μας ήταν περισσότερα και πάλι φτιάξαμε πενταπλάσιες ευκαιρίες των αντιπάλων μας, είμαστε καλύτεροι, θα έπρεπε να είχαμε κερδίσει. Από αυτά τα παιχνίδια όμως, πήραμε μόλις δυο βαθμούς από τους διαθέσιμους εννιά. Κι ας δικαιούμαστε περισσότερα κι ας μην έχει καμία σχέση η φετινή εικόνα μας με την περσινή.
Όλοι μπορούμε να δούμε την προοπτική αλλά και τη βελτίωση όσον αφορά τη ποιότητα στο ρόστερ. Δυστυχώς τα αποτελέσματα μας ως τώρα δεν διαφέρουν πολύ από πέρσι, κάτι που φυσιολογικά προβληματίζει. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει όμως να πανικοβάλει. Δεν φτάνει να λέμε πως είμαστε ομάδα πρωταθλητισμού, πρέπει να γίνουμε κιόλας μιας τέτοια. Με τις αλλοιώσεις που δέχθηκε το DNA μας τα τελευταία χρόνια, δεν είναι κάτι που θα γίνει από τη μια μέρα στην άλλη και το βιώνουμε σκληρά τις πρώτες αγωνιστικές. Η άποψη μας είναι πως από τη στιγμή που πιστεύουμε στον προπονητή, πιστεύουμε στο ρόστερ, οφείλουμε να την βοηθήσουμε να γίνει ξανά μεγάλη, μέσω στήριξης και όχι πανικού. Αφού βλέπουμε όλοι, πως η εικόνα δεν είναι ίδια και παρά τα αποτελέσματα, δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως “είναι μια από τα ίδια”.
