Ξεκινάμε με το αυτονόητο, ενόχλησαν πολλά ψες. Από το γεγονός ότι δεν διορθώθηκαν τα λάθη, στην επανάληψη του σκηνικού με τα νεύρα αλλά και στο ότι αυτή τη φορά φτιάξαμε πολύ λιγότερες φάσεις από προηγούμενα ματς. Ακόμα και έτσι όμως, η ΟΜΟΝΟΙΑ έφερε το ματς στα ίσα στο 41′. Δεν εκμεταλλεύτηκε την ισοφάριση. Και όταν έμεινε εκ νέου πίσω στο σκορ στο 62′, δεν αντέδρασε ποτέ. Έφτιαξε μόνο μια μεγάλη ευκαιρία στο 71′ και από κει και πέρα έμεινε να περιμένει αυτό που έμοιαζε πλέον αναπόφευκτο.
Τα αγωνιστικά προβλήματα είναι εκεί και περιμένουν τη διόρθωση. Εξίσου σημαντικό όμως είναι να διορθωθεί και η νοοτροπία μας. Γιατί κατά την άποψη μας, το να χάνεις από μια σαφώς μικρότερη ομάδα από εσένα και να μην αντιδράς καν, δείχνει θέμα ακριβώς εκεί. Δεν είναι θέμα μόνο αυτής της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, δεν είναι λάθος που έκανε το σημερινό τεχνικό τιμ. Είναι γενικώς του οικοδομήματος που για χρόνια έβαζε τον πήχη χαμηλά και πλέον δυσκολεύεται να τον σηκώσει ξανά εκεί που πρέπει. Δυσκολεύεται να μεταδώσει τις απαιτήσεις.
Για την ανύπαρκτη αντίδραση μίλησε εμμέσως πλην σαφώς και ο Πάμπος Χριστοδούλου με το τέλος του ματς. “Υπάρχουν παίκτες που χρειάζονται χρόνο και ίσως υπάρχουν παίκτες που δεν μπορούν να σηκώσουν τη βαριά φανέλα της Ομόνοιας, δεν μπορούμε να το ξέρουμε, θα το δούμε στη συνέχεια“, είπε χαρακτηριστικά. Εμείς προσθέτουμε πως πρέπει να σφίξουν και τα ζωνάρια, να αντιληφθούν όλοι ότι υπάρχουν υψηλές προσδοκίες. Η ίδια η ΟΜΟΝΟΙΑ τις δημιούργησε με τις εξαγγελίες για νέα αρχή, τώρα η ηγεσία έχει υποχρέωση να τις κυνηγήσει με κάθε τρόπο.
