Δεν εντυπωσίασε η Ομόνοια στο ντέρμπι με την Ανόρθωση, αλλά θεωρώ πως αυτό δεν ήταν το ζητούμενο. Πρώτος στόχος ήταν να παρουσιάσει μία συμπαγή ανασταλτική λειτουργία και το γκολ (με κάποιον τρόπο) θα ερχόταν. Έτσι και έγινε, αφού οι πράσινοι δημιούργησαν όλες και όλες δύο μεγάλες φάσεις στο παιχνίδι. Το γκολ του Λόπες και το δοκάρι του Ντάρμπισαϊρ. Το ματς κυλούσε βάσει του δικού τους πλάνου και ας είχε ο αντίπαλος περισσότερη ώρα την κατοχή. Απείλησε 2 φορές στο πρώτο ημίχρονο, αλλά στο δεύτερο σχεδόν καθόλου!
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΖΕΪΔΗ / Goal News
Το πλάνο του Πάμπου Χριστοδούλου ήταν σχεδόν υποδειγματικό. Με εσωτερική κίνηση στο ημίχρονο και αλλαγή τακτικής από 4-4-2 σε 4-3-3, έκλεισε όλους τους διαδρόμους προς την εστία του Φελτχούιζεν. Οι Μαργκάσα-Σοάρες-Κανού στη μεσαία γραμμή έκαναν σπουδαίο παιχνίδι και παρά τις… άνισες μάχες του Ντάρμπισαϊρ με το κεντρικό αμυντικός δίδυμο της Ανόρθωσης, και πάλι το ντέρμπι θα μπορούσε να τελείωνε στο δοκάρι του 78ου λεπτού. Η θέληση για να έρθει η τρίτη σερί νίκη ήταν ευδιάκριτη σε όλους με αποκορύφωμα τον Καντέ, που έφυγε για 5 λεπτά από το γήπεδο και επέστρεψε για να τελειώσει τον αγώνα.
Και κάπως έτσι όλα οδηγούσαν στο πιο πολύτιμο, μέχρι τα επόμενα, τρίποντο της Ομόνοιας στη φετινή σεζόν. Όλα κυλούσαν ρολόι μέχρι και το «κάστρο» να πέσει από μέσα. Όπως στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό ή τον Ερμή, έτσι και απέναντι στην Ανόρθωση, οι πράσινοι προδόθηκαν από έναν δικό τους ποδοσφαιριστή. Η τραγική γκάφα του Φελτχούιζεν στο τελευταίο λεπτό του αγώνα στοίχισε στην ομάδα στη νίκη. Η εικόνα του Πάμπου Χριστοδούλου να τα ψάλλει στον Ολλανδό, μετά το τέλος του αγώνα, νομίζω τα λέει όλα.
Και φτου ξανά από την αρχή για την Ομόνοια, τουλάχιστον στον τομέα της ψυχολογίας και του ηθικού. Γιατί μπορεί κάθε μέρα που περνάει να λειτουργεί ευεργετικά για το σύνολο, αλλά ο τρόπος που χάθηκε το τρίποντο στο ντέρμπι, ίσως επηρεάσει τους ποδοσφαιριστές. Όπως επίσης οι δύο αναγκαστικές αλλαγές των Φαμπρίσιο, Λόπες και το πρόβλημα του Καντέ στον ώμο.
