Είναι κοινώς αποδεκτό, ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ δικαιούταν περισσότερα από όσα πήρε μέχρι στιγμής. Ήταν καλύτερη των αντιπάλων της και στα πέντε παιχνίδια που έδωσε, αλλά κέρδισε μόνο τα δύο, ενώ μετράει άλλες δυο ισοπαλίες και μια ήττα. Φτιάχνει αποδεδειγμένα σωρεία ευκαιριών, ενώ δέχεται πολύ λιγότερες επιθέσεις οι οποίες συνήθως καταλήγουν στα δίκτυα. Για να φτάσει να αμφισβητείται πάντως, η ΟΜΟΝΟΙΑ μπορεί να μέμφεται μόνο τον εαυτό της.
Γιατί όπως η ίδια φτιάχνει σωρεία ευκαιριών, η ίδια τις χάνει κιόλας. Όπως περιορίζει τους αντιπάλους, δέχεται και εύκολα γκολ στις λίγες φάσεις που της ξεφεύγουν. Οι παίκτες του Πάμπου Χριστοδούλου αδικούν κατάφωρα τον εαυτό τους μέχρι σήμερα και ταυτόχρονα φυσικά αδικούν και την ομάδα τους. Η δυναμική στην οποία όλοι προσδοκούσαμε, δεν κτίστηκε κυρίως με δική μας υπαιτιότητα. Αλλιώς θα μιλούσαμε σήμερα αν πετυγχαίναμε ένα γκολ παραπάνω σε κάθε αγώνα μας, ή αν δεχόμαστε ένα λιγότερο.
Με τα “αν” όμως δεν πήρε ποτέ πρωτάθλημα κανείς. Είναι με τις πράξεις που τα κατακτάς, με τα γκολ, με τη συγκέντρωση, με την αποτελεσματικότητα. Η ΟΜΟΝΟΙΑ πρέπει να σταματήσει επειγόντως να αδικεί τον εαυτό της για να κοιτάξει ψηλότερα. Η ποιότητα και η προοπτική υπάρχουν, είναι σαφές. Αυτή η νοοτροπία του να κερδίζεις με το έτσι θέλω είναι που λείπει ως τώρα.
