Χθες το πρωί γράφαμε για νίκη με οποιονδήποτε τρόπο. Ήταν ξεκάθαρο πως η πίεση ήταν τεράστια μετά τα αποτυχημένα αποτελέσματα με Άρη και Αποέλ και οτιδήποτε άλλο από το τρίποντο θα προκαλούσε και πάλι τρικυμία. Στη φάση που ήταν χθες η ομάδα, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αυτό ήταν το σκεπτικό. Η νίκη τελικά ήρθε, έλα όμως που ούτε ο σκοπός δεν μπορεί να αποτελέσει ελαφρυντικό για αυτό που είδαμε. Και το μόνο θετικό που εντοπίζουμε είναι πως το ίδιο μαζί μας πιστεύει και ο προπονητής.
Εκεί που η ΟΜΟΝΟΙΑ έπαιξε καλά για ένα δεκαπεντάλεπτο και ανέτρεψε το 0-1, ξαφνικά άρχισε να συμπεριφέρεται σαν να ήταν φοβισμένη. Επέστρεψε πίσω, έδωσε μπάλα στον αντίπαλο (τη Δόξα!!!) και τον περίμενε! Αντί να βγει μπροστά να επιβληθεί, να πετύχει και τρίτο γκολ, έπαιξε συντηρητικά, κόντρα μάλιστα στα όσα ούρλιαζε από τον πάγκο ο προπονητής για να κρατήσει το σκορ. Ούτε καν επιτέθηκε συντονισμένα στην κόντρα, απόδειξη τούτου ότι δεν έφτιαξε πολλές μεγάλες φάσεις.
Στο τέλος βλέποντας τα πιο πίσω, ο Πάμπος Χριστοδούλου θέλοντας και μη, έκανε ακόμα πιο συντηρητική την ΟΜΟΝΟΙΑ. Έβγαλε τρεις επιθετικούς (Τζαρσίνιο, Ράφα, Χριστοφή) και πέρασε στον αγώνα τρεις αμυντικούς μέσους, τελειώνοντας το ματς με τον Κανού φορ! Το αποτέλεσμα το πήρε, αλλά αν πούμε πως δεν μας θλίβει που έπρεπε να επιστρατεύσουμε τέτοια μέσα για να κερδίσουμε θα είμαστε ψεύτες. Ένα πράγμα να μίκρανες, άλλο να το φωνάζεις κιόλας…
Λέμε ξανά, το θετικό της υπόθεσης είναι πως τα πιο πίσω αναγνωρίζει και ο προπονητής. Δεν ήθελε αυτή την εικόνα, ήθελε από τη στιγμή που το ματς γύρισε η ΟΜΟΝΟΙΑ να επιβληθεί και να βάλει κι άλλα γκολ, το είπε ξεκάθαρα στη δημοσιογραφική. Οι αλλαγές έγιναν υπό το φόβο ισοφάρισης, αφού το είδαμε πολλές φορές το έργο. Πρέπει όμως να βρει τον τρόπο ο κόουτς να διώξει αυτό το άγχος από την ομάδα, να απελευθερωθούν επιτέλους και να αρχίσουν να συμπεριφέρονται σαν μεγάλη ομάδα.
