Εδώ και μέρες, πριν ακόμα από το χαστούκι που μας έδωσε ο Άρης, η επιχειρηματολογία μας περιλαμβάνει κυρίως τα θετικά που μπορεί να έχει η σταθερότητα στον πάγκο και τα αρνητικά των συνεχόμενων αλλαγών. Πιθανότατα ένας από τους πιο χρησιμοποιημένους όρους στο ποδόσφαιρο για να περιγράψει τις αλλαγές στον πάγκο και τις πολλές προσθαφαιρέσεις είναι το “ράβε ξήλωνε”. Στην ΟΜΟΝΟΙΑ το έχουμε κάνει συνήθειο και δεν είναι άσχετο με τις τραγικές πορείες των τελευταίων χρόνων.
Για να ενισχύσουμε το πιο πίσω επιχείρημα μας, συγκρίναμε τον αριθμό των μεταγραφών που έκανε η ΟΜΟΝΟΙΑ την τελευταία δεκαετία, με αυτόν που έκαναν παραδοσιακοί πρωταγωνιστών των μεταγραφικών περιόδων, αλλά και των πρωταθλημάτων τους. Αναφερόμαστε συγκεκριμένα στην Ρεάλ Μαδρίτης, την Μπαρτσελόνα και την Παρί Σεν Ζερμέν. Τα νούμερα, λένε όλη την αλήθεια για τα εγκλήματα που δεν άφησαν την ομάδα μας να ορθοποδήσει, ή τουλάχιστον να φτιάξει κόκκαλο.
Ρεάλ Μαδρίτης: 65
Μπαρτσελόνα: 67
Παρί: 85
ΟΜΟΝΟΙΑ: 170
Συγκρίναμε και με άλλες ομάδες, αναφέρουμε απλά κάποιες πολύ χαρακτηριστικές. Ο αριθμός των μεταγραφών μας είναι εξωπραγματικός. Μιλάμε για 17 νέα πρόσωπα κάθε χρονιά, πώς ακριβώς περιμένουμε να κάνουμε κορμό και ομάδα; Επιπρόσθετα, κάτι άλλο που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας είναι τα λεφτά που πληρώνουμε σε αποζημιώσεις! Για να φεύγουν και να έρχονται τόσοι πολλοί, σπάζουν συμβόλαια.
Είναι ξεκάθαρο πως πρέπει επιτέλους να σταματήσει αυτό το σκηνικό. Να αφήσουμε ένα προπονητή να δουλέψει, να προσπαθήσει μέσα από 3 και 4 μεταγραφικές να στήσει το ρόστερ όπως το θέλει. Επιβάλλεται φέτος να είναι η χρονιά που θα δημιουργηθεί ο κορμός και στο άμεσο μέλλον, να γίνονται απλά συγκεκριμένες κινήσεις. Δεν μας παίρνει άλλο ράβε ξήλωνε.
