Το καλοκαίρι, ο ενθουσιασμός του κόσμου για το “νέο ξεκίνημα” έθεσε τον πήχη πολύ ψηλά κι ας ήταν διστακτικός ο Πάμπος Χριστοδούλου. Το “ΟΜΟΝΟΙΑ ΛΑΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ” ακούστηκε από τις προπονήσεις, ακούστηκε και στην πρώτη επίσημη εμφάνιση. Σήμερα, δέκα αγωνιστικές μες το πρωτάθλημα, κανένας λόγος δεν μπορεί να γίνεται για πρωτάθλημα. Όχι λόγω της βαθμολογικής διαφοράς, αυτή καλύπτεται. Αλλά γιατί η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν κατάφερε να διορθώσει ασθένειες που κουβαλά από το καλοκαίρι.
Χάσαμε βαθμούς από Αλκή, Πάφο, Ολυμπιακό, Ερμή και Άρη, αυτό μάλλον τα λέει όλα. Οπότε αντί να συζητάμε αυτή τη στιγμή για πρωτάθλημα, ας θέσουμε τους ρεαλιστικούς στόχους της χρονιάς. Ο πρώτος είναι ξεκάθαρος, η βελτίωση. Και μέσω της αυτογνωσίας και της δουλειάς, αλλά και μέσω της μεταγραφικής του Γενάρη αφού κάποιες αδυναμίες φωνάζουν. Ο δεύτερος είναι να βλέπουμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά και να κτυπάμε πάντα τη νίκη. Θα δούμε που θα μας βγάλει.
Ο τρίτος πάντως είναι κατά την άποψη μας ο πιο σημαντικός, τουλάχιστον μακροπρόθεσμα: να βάλουμε επιτέλους τις βάσεις για να κάνουμε ομάδα. Η μεταγραφική του Γενάρη ίσως να μην είναι αρκετή αλλά τουλάχιστον να δημιουργηθεί ο κορμός για το μέλλον και να μην συζητάμε για 15 και 16 παίκτες πάλι. Δεν αντέχονται τα αποτελέσματα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ αυτή τη στιγμή, αλλά δεν αντέχεται και το ράβε ξήλωνε κάθε καλοκαίρι.
Σε κανέναν δεν αρέσει η φάση που βρισκόμαστε. Ειδικά από τη στιγμή που όλοι ελπίζαμε πως φέτος θα ξεφύγουμε από τον ρόλο του κομπάρσου, είναι σκέτο μαρτύριο. Είτε θα αρχίσουμε πάλι καυγάδες, φωνές, να αρχίσουμε πόλεμο και τα γνωστά, είτε θα θέσουμε κάποιους στόχους και θα τους παλέψουμε με ότι έχουμε.
