Το χθεσινό παιχνίδι η ΟΜΟΝΟΙΑ ενδεχομένως και να το κέρδιζε, αν εκμεταλλευόταν τις ευκαιρίες του α’ ημιχρόνου. Με τα αν όμως δεν πήγε κανείς μπροστά και η ουσία είναι πως φύγαμε ξανά από το γήπεδο με σκυμμένο το κεφάλι. Το ότι η διάθεση και το πάθος ήταν σε εντελώς διαφορετικά επίπεδα από ότι κόντρα στην ΑΕΚ (αλίμονο να μην ήταν), δεν είναι αρκετό, δεν είναι λόγος να χαμογελάμε, δεν πρέπει να παρασύρει ξανά. Πρέπει να δούμε τα πράγματα όπως είναι.
Ξεκινώντας από το χθεσινό παιχνίδι λοιπόν, να πούμε πως στην επανάληψη ο Απόλλωνας έδειξε πως είναι καλύτερη ομάδα. Ενδεχομένως και να του τελείωνε ο χρόνος, έφτασε πολύ κοντά στο “Χ”, αλλά δεν αλλάζει η ουσία. Η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει τρομερή δουλειά να κάνει και για φέτος και γενικότερα. Η διάθεση και η θέληση, μπορεί να αποτελέσει απλά το πρώτο βήμα από τα πάρα πολλά που πρέπει να γίνουν. Αγωνιστικά έχουμε πολλά προβλήματα και δεν είναι δυνατόν να χειροκροτούμε μετά από ήττες (ναι έγινε και χθες) απλά και μόνο επειδή υπήρξε προσπάθεια.
Και για να μιλήσουμε γενικότερα, είμαστε 8οι, στο -16 από την κορυφη και μετράμε 5 ήττες σε 14 ματς. Ακόμα και η έξοδος στην Ευρώπη μέσω πρωταθλήματος, φαντάζει με αδύνατη αποστολή από το Δεκέμβριο. Είναι πιθανότατα η πρώτη φορά στην ιστορία μας που έχουμε δεχθεί περισσότερα γκολ από όσα πετύχαμε με το τέλος 15 αγωνιστικών. Αφού λοιπόν πούμε ξανά πως καταλύει κάθε λογική το να χειροκροτούμε την αλλαγή διάθεσης μετά από μια ντροπιαστική ήττα, θα επαναλάβουμε πως δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετή. Ειδικά από τη στιγμή που ο ίδιος ο σύλλογος έβαλε το καλοκαίρι τον πήχη ψηλά.
