“Το παιχνίδι όπως εξελίχθηκε, ξεκινήσαμε καλύτερα, με την πρώτη ευκαιρία η ΑΕΚ σκόραρε. Εμείς κρατούσαμε μπάλα, από μια στατική φάση δεχθήκαμε δεύτερο γκολ. Στο δεύτερο ημίχρονο είδατε όλοι ότι 25-30 λεπτά η ΟΜΟΝΟΙΑ κυριάρχησε, έχασε ευκαιρίες, αλλά δυστυχώς στα τελευταία δέκα λεπτά ότι έκανε η ΑΕΚ της έβγαινε και δεχθήκαμε ένα βαρύ σκορ”.
Τα πιο πάνω αποτελούν απόσπασμα των δηλώσεων του Πάμπου Χριστοδούλου μετά το χθεσινό ντροπιαστικό αποτέλεσμα. Καταρχάς, να πούμε το αυτονόητο, αρνούμαστε να φορτώσουμε κάθε κακό που έπαθε η ΟΜΟΝΟΙΑ τα τελευταία χρόνια σε αυτόν τον προπονητή. Δεν είναι ο Πάμπος Χριστοδούλου ή ο Μιλόγεβιτς, ή ο Κάρβερ η αιτία της μιζέριας και του δράματος που ζούμε, αλλά η αδυναμία του οικοδομήματος να εκσυγχρονιστεί και να προχωρήσει, είναι και η αδυναμία όσων ορίζουν τη μοίρα του από ψηλά να δεχθούν ότι όσο δεν βάζουν τους εγωισμούς τους κάτω από το καλό της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, στις αποτυχίες θα είμαστε ηφαίστειο.
Για το ψεσινό έκτρωμα και τις δηλώσεις που το συνόδευσαν όμως, ναι οι ευθύνες του Πάμπου είναι τεράστιες. Γιατί από το καλοκαίρι βλέπουμε μια άμυνα τσίρκο, με κεντρικούς αμυντικούς της πλάκας και το μόνο που ακούμε είναι για ατυχία και αμυντικά λάθη. Κάθε φορά που έπαιζε κάθετα η ΑΕΚ έτρεμε η ψυχή μας και δεν ήταν κάτι καινούριο, το είδαμε ένα γύρο και κάτι. Και στο καπάκι να διαβάζουμε για διαστήματα που κυριάρχησε η ΟΜΟΝΟΙΑ; Με δυο τελικές όλο το ματς κυριάρχησε η ΟΜΟΝΟΙΑ;
Είμαστε οι πρώτοι που στηρίξαμε, είμαστε οι πρώτοι που ζητήσαμε τον κόσμο να εμπιστευθεί τη διαδικασία. Το αποτέλεσμα δεν μας δικαιώνει, όχι γιατί δεν είμαστε ακόμα ομάδα για πρωταθλητισμό, αλλά γιατί δεν κάναμε ούτε ένα βήμα μπροστά από την μέρα που ξεκίνησε η προσπάθεια. Και στο καπάκι, αντί να ακούσουμε ένα “συγγνώμη” και τέλος, διαβάζουμε πάλι για συγκυρίες που ήταν εναντίων μας σε μας που χάσαμε 5-0! Από κάποια ΑΕΚ! Ε ήμαρτον, έχει και η υπομονή τα όρια της.
