Είναι κι αυτό ένα από τα προβλήματα, ένα από τα εμπόδια που θεωρούμε πως εμποδίζουν την ΟΜΟΝΟΙΑ από το να προχωρήσει. Η φοβία της ανάληψης των ευθυνών, η φοβία ακόμα και της απλής εκστόμισης του “κάναμε λάθος”, η τάση να δείχνουμε τους άλλους παρά να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Για να φτάσει η ΟΜΟΝΟΙΑ εδώ που έφτασε προφανώς και έγιναν λάθη, σε πολλά επίπεδα. Και καλά κάνουμε να αντιληφθούμε όλοι πως η κληρονομιά της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, είναι πολύ πιο σημαντική από την προσωπική του κάθε ενός μας.
Ας σταματήσουν λοιπόν όσοι ορίζουν τις τύχες του σωματείου να φοβούνται την όποια ετικέτα τους κολλήσουν αν απλά αναγνωρίσουν τα προβλήματα και να το βοηθήσουν να προχωρήσει. Όποιος είναι εδώ και προσπαθεί, θα κάνει λάθη, είναι δεδομένο. Το έγκλημα είναι όταν το αντιλαμβάνεσαι αλλά είσαι πολύ εγωιστής να αλλάξεις κάτι γιατί φοβάσαι τι θα πει ο κόσμος. Το έγκλημα είναι όταν επαναλαμβάνεις τα λάθη και περιμένεις να δεις διαφορετικό αποτέλεσμα.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι πολύ μεγαλύτερη από όλους μας, ήταν εδώ πριν τους περισσότερους μας και θα είναι εδώ, αφού φύγουμε. Αν το αποδεχθούμε όλοι, θα αφήσουμε πίσω τους εγωισμούς και θα την βοηθήσουμε να προχωρήσει. Εμείς δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να πούμε πως κάναμε λάθος. Πιστέψαμε πως αν συγυρίζαμε το αγωνιστικό, είτε με τεχνικό διευθυντή είτε με ένα καλό προπονητή, θα οδηγούμασταν πιο ομαλά στην επόμενη μέρα όσον αφορά τη δομή και την οργάνωση του σωματείου. Τα αποτελέσματα δεν μας δικαίωσαν και άθελα μας, συμβάλαμε στο να καθυστερήσουμε την εξέλιξη της ΟΜΟΝΟΙΑΣ 2 χρόνια. Πλέον όμως αντιλαμβανόμαστε πως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι και ότι οι αλλαγές στη δομή του σωματείου, είναι πιο σημαντικές από τον όποιο Πέτεφ, Πάμπο και Νταμπίζα. Καλό είναι να αντιληφθούμε όλοι λοιπόν, πως δεν γίνεται να κάνουμε τα ίδια πράγματα και να περιμένουμε διαφορετικά αποτελέσματα. Και καλά κάνουμε να το καταλάβουμε πριν να είναι αργά.
