Το 1972 η ΟΜΟΝΟΙΑ έγινε η πρώτη ομάδα που έφερνε στην Κύπρο ξένους ποδοσφαιριστές, τους Ρουμάνους Μιχάι Μοκάνου και Κωνσταντίν Φρατίλα. Η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν και η πρώτη ομάδα που πήγε προετοιμασία εκτός Κύπρου. Ήταν επίσης ένα σωματείο που πρωτοπορούσε σε διάφορους τομείς όπως τους προπονητές και τις μεθόδους εκγύμνασης. Καθόλου τυχαίο πως στο χρονικό διάστημα που ήταν πρωτοπόρος, η ΟΜΟΝΟΙΑ έγραψε τις χρυσές της δεκαετίες και έγινε η βασίλισσα της Κύπρου.
Από τη δεκαετία του 90′ και μετά όμως, η ΟΜΟΝΟΙΑ όχι μόνο σταμάτησε να πρωτοπορεί, αλλά άρχισε να αδυνατεί να ακολουθήσει τους άλλους. Οι διοικήσεις της μάλιστα αρνούνταν να το παραδεχτούν με αποτέλεσμα για πολλά χρόνια να παραμείνει στάσιμη, ειδικά όσον αφορά τη δομή και τον τρόπο λειτουργίας. Λίγο για λόγους ιδεολογικούς και λίγο για λόγους ελέγχου, η ΟΜΟΝΟΙΑ έμεινε να κοιτάζει τους άλλους να προχωρούν και αυτή δεν μπορούσε να βρει το επόμενο βήμα.
Πέραν από τον όποιο προπονητή έρθει, πρέπει να αντιληφθούμε πως επιβάλλεται να προχωρήσουμε. Είναι αδιανόητο πως κάθε φορά στα χαστούκια αλλάζουμε μόνο τεχνικό επιτελείο, άντε και διοικήσεις, αλλά τη δομή του σωματείου και τον αναχρονιστικό τρόπο λειτουργίας του τον αφήνουμε ανέπαφο. Υπάρχουν πολλά να συζητηθούν, πολλές συλλογικές αποφάσεις να παρθούν και κατά την άποψη μας πρέπει αυτό να γίνει πολύ πριν το τέλος της χρονιάς και πολύ πριν την εκλογική συνέλευση.
