Από την αρχή, ζητούσαμε υπομονή. Από την αρχή ζητούσαμε να εμπιστευθούμε τη διαδικασία. Λέγαμε πως το ράβε ξήλωνε δεν βοηθάει σε τίποτα και ακόμα η ποδοσφαιρική λογική μας αυτό λέει. Έλα όμως που η λογική με την ΟΜΟΝΟΙΑ έχουν πάρει δρόμους αντίθετους εδώ και χρόνια και δεν λένε να τα βρουν. Και αυτή τη στιγμή αδυνατούμε να βρούμε από κάπου να πιαστούμε. Όχι (μόνο) λόγω του σκορ και της απογοητευτικής εμφάνισης, αλλά γιατί κάποια πράγματα δεν μας δίνουν άλλη επιλογή.
Εδώ και μήνες για παράδειγμα λέμε συγκεκριμένα πράγματα που παρατηρούμε στο Δ.Σ. ή στον περίγυρο του, ακούμε όμως για ατυχία, για 2-3 αποτυχημένες μεταγραφές. Εδώ και μήνες γράφουμε (όχι μόνο εμείς, όλοι όσοι παρακολουθούν τα ΟΜΟΝΟΙΑΤΙΚΑ τεκταινόμενα) για αγωνιστικές αδυναμίες, βλέπουμε τον προπονητή να μας μιλάει ξανά για ατυχία και για κυριαρχία σε ματς που δεχθήκαμε 5 γκολ. Εδώ και μήνες μιλάμε για παίκτες που πρέπει να αντιληφθούν πού βρίσκονται, αυτοί αποφάσισαν να την δουν μποξέρ στην προπόνηση και τουρίστες εντός του γηπέδου.
Οι ευθύνες είναι ξανά συλλογικές, μένει να δούμε αν αυτή τη φορά θα τις αναλάβει κανείς ή θα παίζουμε πάλι κρυφτούλι. Οι πράσινες σελίδες και οι οργανωμένοι στήριξαν όσο ποτέ ξανά την τελευταία 5ετία, έμειναν σταθεροί ακόμα και στα χαστούκια. Αντί αυτή η στήριξη να λειτουργήσει ευεργετικά και να προσφέρει τις προϋποθέσεις για δουλειά και βελτίωση, οι αρμόδιοι επανειλημμένα έκλεισαν τα μάτια στις αλήθειες και η ντροπιαστική νύκτα, αφήνει τους πάντες εκτεθειμένους. Η ΟΜΟΝΟΙΑ αδυνατεί να βγει από αυτό τον φαύλο κύκλο και πραγματικά ζητείται ελπίς…
υ.γ. Πολλοί θα μας πουν γιατί δεν γράφουμε να παραιτήσει η διοίκηση. Θα υπενθυμίσουμε πως διοικήσεις βγάζουν τα ίδια μέλη. Οπότε αν δεν είμαστε έτοιμοι ΟΛΟΙ να συζητήσουμε γενναίες λύσεις, με ΣΟΒΑΡΕΣ αλλαγές στην δομή του καταστατικού της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, βήματα μπροστά από ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ, το μόνο που θα κάνουμε είναι να παίζουμε συνθήματα για να χαϊδέψουμε αυτιά.
