ΟΚ καταλαβαίνουμε, ήταν νίκη στο 95′, μετά από ένα έντονο ματς και χοντράδες από τη διαιτησία. Καταλαβαίνουμε επίσης ότι μετά από ένα πολύ δύσκολο εξάμηνο, η ΟΜΟΝΟΙΑ επιτέλους κολλάει 3 συνεχόμενες νίκες. Αλλά το να πετάμε φανέλες στη κερκίδα, μετά από μια νίκη κόντρα στον Ολυμπιακό και ενώ μόνοι μας το κάναμε ντέρμπι, πάει πολύ.
Οι παίκτες καλά κάνουν και ενθουσιάζονται, έτσι κτίζεται η δυναμική. Όσοι είναι γύρω τους όμως, τεχνική ηγεσία, εφορία και συμβούλιο, οφείλουν και να τους προσγειώνουν και να τους υπενθυμίζουν που βρίσκονται. Όπως πολύ σωστά το έθεσε και ο Δημήτρης Χριστοφή την περασμένη εβδομάδα, δεν έχουμε λόγο να πανηγυρίζουμε αυτή τη στιγμή. Και παρά τη χαρά της νίκης, η εικόνα παικτών που φοράνε φανέλα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και είναι στην 7η θέση και την πετάνε στη κερκίδα μετά από ένα τρίποντο, είναι σχεδόν προκλητική, τουλάχιστον υπερβολική.
Δεν μας αρέσει να είμαστε αυτοί που αναδεικνύουν κάτι αρνητικό μετά από μια νίκη στο 95′. Από την άλλη με κάτι τέτοια είναι που διαμορφώνεις χαρακτήρα και κτίζεις DNA νικητή. Το πρώτο κομμάτι, του να μάχεσαι ως το τέλος το κάναμε σωστά. Το δεύτερο όμως, του να πανηγυρίζεις όταν πρέπει και όταν έχεις κάνει πραγματικά κάτι σοβαρό, όχι. Τον Ολυμπιακό Λευκωσίας κερδίσαμε, για αυτό κεφάλια μέσα, σκληρή δουλειά και πάμε στο επόμενο. Αλίμονο αν δώσουμε το μήνυμα πως εκεί μπήκε ο πήχης, στις νίκες με αχ και βαχ κόντρα στους Ολυμπιακούς.
