Τόσα χρόνια λέγαμε πως φτάσαμε στο πιο χαμηλό σημείο. Κάθε χρόνο όμως, καταφέρναμε να πάμε ένα βήμα πιο κάτω. Φέτος για να μην το κουράζουμε, πηδήξαμε μερικά βήματα και είμαστε στη χειρότερη φάση της ιστορίας μας. Θα τερματίσουμε στη χαμηλότερη θέση από το 1955, θα μείνουμε δεύτερη συνεχόμενη χρονιά εκτός Ευρώπης, για πρώτη φορά παραιτήθηκαν τέσσερα μέλη του συμβουλίου, είμαστε καταχρεωμένοι και στο καπάκι, έμελλε να ζήσουμε και όλα αυτά τα διεθνή ρεζιλίκια με διοίκηση και προπονητή να ξεκατινιάζονται και να καταλήγουν στα δικαστήρια. Και στο καπάκι, όλοι αναρωτιόμαστε πόσα από όσα υπονόησε ο Πέτεφ είναι αλήθειες. Που το 1/5 να είναι αλήθειες, είναι πάλι μια κατάσταση που δεν συμμαζεύεται.
Σε λιγότερο από ένα μήνα έχουμε εκλογές. Μέχρι στιγμής δεν είναι σίγουρο ούτε ποιος θα ηγηθεί, ούτε ποιοι θα διεκδικήσουν. Το σίγουρο είναι πως δεν η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν αντέχει ασόβαρη διοίκηση. Δεν αντέχει επίσης να συνεχίσει να δουλεύει με ένα μοντέλο λειτουργίας βασισμένο στον εθελοντισμό και τους μερικής εργασίας συμβουλιακούς του. Αν με όσα τραβήξαμε τα τελευταία χρόνια, αν μετά και τα φετινά καραγκιοζιλίκια δεν το πάρουμε απόφαση πως πρέπει να κάνουμε ριζοσπαστικές αλλαγές, η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν έχει πιθανότητες να σηκώσει κεφάλι. Που και τώρα δύσκολα είναι τα πράγματα, αλλά ίσως έχουμε άλλη μια ευκαιρία.
