Στο 18′ χαμογελάσαμε για 1-2 δευτερόλεπτα βλέποντας τον Ντάρμπισαϊαρ, ένα υπόδειγμα επαγγελματία, να προσπαθεί να κρατήσει τη σημαία ψηλά φτάνοντας παράλληλα τα 50 γκολ. Στο 80′ αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πως τουλάχιστον τελειώνει ο εφιάλτης με τις συνεχόμενες ήττες. Στο σημείο αυτό οι παίκτες μας αποφάσισαν να πάνε στα αποδυτήρια. Στο 85′ ισοφαριστήκαμε. Και στο 95′ νασου η 9η συνεχόμενη ήττα. Εννιά συνεχόμενες ήττες δεν έκανε ούτε ο Εθνικός Άχνας που υποβιβάστηκε. Η αξιοπρέπεια των δικών του παικτών, τους επέβαλε να σταματήσουν στις οκτώ.
Έχουνε χάσει το νόημα τους οι λέξεις με αυτό το έκτρωμα που παρακολουθούμε. Πρόκειται για τη χειρότερη ΟΜΟΝΟΙΑ όλων των εποχών. Όσοι φοράνε τη φανέλα της, ειδικά την φετινή επετειακή, πρέπει να ντρέπονται. Και αναρωτιόμαστε πραγματικά τι τρέχει μες το μυαλό όλων όσων είναι γύρω από την ομάδα. Έχει μπει κανείς στα αποδυτήρια να τους εξηγήσει ποια φανέλα διασύρουν; Γιατί αυτά τα ρεζιλίκια που βλέπουμε τώρα, δεν είναι αποτέλεσμα προγραμματισμών και ποιότητας. Είναι αποτέλεσμα ενός σωματείου στον αυτόματο πιλότο και ενός άνευ προηγουμένου σταρχιδιτισμού των παικτών.
Μέσα σε όλα αυτά, ακούμε και διαβάζουμε συνδυασμούς, που περιλαμβάνουν δόση ανακύκλωσης. Ανακύκλωσης που περιλαμβάνει κόσμο σε συμβούλια από το 2006 ως το 2018. Το λέμε εμείς που φωνάζουμε πάντα πως η δεν είναι όλες οι ευθύνες οι ίδιες και δεν πρέπει να τσουβαλιάζονται όλοι, αλλά έτσι θα πάμε στη “νέα εποχή”; Κρατάμε τα λεγόμενα μας αόριστα μέχρι τις επίσημες ανακοινώσεις.
