Πάνε τώρα τουλάχιστον 20 χρόνια από εκείνη την βραδιά που ο θείος μου με είχε μυήσει στο μυστικιστικό και μαγικό κόσμο της Ομόνοιας. Παιδί και εγώ έμεινα παλαβωμένος να κοιτάζω το πρωτόγνωρο. Το αξέχαστο εκείνο θέαμα…
Πολλές νύχτες μετά από τότε και ειδικά τα τελευταία χρόνια σκεφτόμουν τι θα γινόμουν άραγε αν αντί για γήπεδο ο θείος αποφάσιζε εκείνη τη μέρα να με πάρει απλά για ένα παγωτό…
Φωνάζω. Θυμώνω και καταριέμαι. Βρίζω τη ξεροκεφαλια του και τα βάζω με την επιμονή του να με περάσει και εμένα από το επίπονο και ψυχοφθορο ομονοιατικο βάπτισμα. Γιατί…
Μετά σκέφτομαι. Χαμογελάω. Και καταλήγω να του φιλαω ευλαβικά το χέρι…
Ομόνοια ώσπου να με ρωτήσει ο χάρος αν έχω καμία τελευταία επιθυμία τζαι να του πω βάρμου ξανά να δω το γκολ του Κοντολεύτερου στο 90 τζαι μια κεο…
