Για χρόνια, φωνάζαμε όλοι να ανοίξουν οι πόρτες στα μέλη. Θεωρούταν θέμα ταμπού και όποιος το άγγιζε δεχόταν περίεργες απαντήσεις. Το φώναζαν οι οργανωμένοι, το φώναζαμε σαν σελίδα, το φώναζε και κόσμος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τελικά, έγιναν βήματα προόδου, μέχρι που φτάσαμε ακόμα και σε εκστρατεία μελών από το σωματείο. «Κάτι κάναμε» σκεφτόμασταν όλοι. Μέχρι που είδαμε χθες τον αριθμό των ατακτοποίητων.
Από τα 2020 μέλη μόνο 868 δικαιούνται να ψηφίσουν, λίγο περισσότεροι από το 1/3 του εκλογικού σώματος. Εκείνο το δικαίωμα που παλέψαμε να αποκτήσουμε 1152 αδερφοί μας το πέταξαν στο κάλαθο των αχρήστων. Και πάμε αύριο στην ενδεχομένως πιο κρίσιμη εκλογική συνέλευση της ιστορίας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και 1152 άτομα τα οποία θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά, θα μπορούν απλά να ακούσουν τι λέγεται. Εκτός κι αν τακτοποιήσουν τις συνδρομές τους έστω και την υστάτη.
Στην αυριανή συνέλευση ουσιαστικά ψηφίζουμε αν το ποδοσφαιρικό τμήμα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, ενός συλλόγου που διαχρονικά αντιστεκόταν στα σημεία των καιρών, γίνεται εταιρεία. Αν αυτό δεν είναι κίνητρο από μόνο του να έρθουν όλοι κοντά και να εκφράσουν άποψη με τη ψήφο τους, αλήθεια δεν ξέρουμε τι θα τους κινητοποιήσει. Ξέρουμε πολλοί ξενέρωσαν, όπως όλοι μας. Γίναμε μέλη για να κάνουμε τη διαφορά όχι για να παρακολουθούμε τις εξελίξεις. Κι αυτό είναι ανεξάρτητο από τις απόψεις του κάθε ενός.
