Το κείμενο χωρίζεται σε δύο μέρη: από τη μια τη βελτιωμένη παρουσία της ομάδας που άξιζε περισσότερα, από την άλλη την κλασσική ευκαιρία του Κούσουλου στο φινάλε.
Είναι αντιληπτό αλλά και αποδεκτό από όλο το φίλαθλο κοινό που παρακολούθησε τον αγώνα, ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν καλύτερη ομάδα στο γήπεδο και άξιζε το τρίποντο. Η ομάδα μας παρουσιάστηκε βελτιωμένη στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» και δε θύμιζε σε καμία περίπτωση την ομάδα των δύο τουλάχιστον τελευταίων αγώνων.
Από τη στιγμή ωστόσο που δεν κατάφερε να πάρει το ζητούμενο, δεν έχει να μας προσφέρει τίποτα αυτή η εμφάνιση, παρότι ήταν βελτιωμένη. Δε γίνεται ο κόσμος να μένει ικανοποιημένος και να έχει να λέει ότι παίξαμε καλά και αξίζαμε τη νίκη. Το ενδεχόμενο να μείνουμε εκτός εξάδας και να γράψουμε μια ντροπιαστική σελίδα στην ιστορία μας είναι ακόμη ορατό και γι’ αυτό δεν μας παίρνει να ικανοποιούμαστε με καλές παρουσίες, οι οποίες στην τελική δε φέρνουν το ζητούμενο.
Από την άλλη, έχουμε την κλασσική ευκαιρία του Γιάννη Κούσουλου στο 94ο λεπτό, που για πολλούς χαρακτηρίζεται σαν «η ολόκληρη χρονιά της ΟΜΟΝΟΙΑΣ σε μια φάση». Είναι αλήθεια ότι ήταν μια φάση που δε χάνεται και η ομάδα μας απώλεσε παράλληλα την ευκαιρία να φύγει με το διπλό. Να ξεκαθαρίσουμε ότι αν τελικά η ομάδα δεν προλάβει την κούρσα της εξάδας, δεν θα είναι λόγω Κούσουλου, αλλά όλου του συνόλου. Ο Κύπριος διεθνής έχασε μια ευκαιρία που μπορούσε να έχανε ο οποιοσδήποτε στη θέση του. Παρόλα αυτά, δεν είναι σωστό να εμμένουμε σε αυτή τη φάση για να έχουμε να λέμε ότι αν έμπαινε θα παίρναμε τη νίκη. Με το «αν» δεν κερδίζεις στο ποδόσφαιρο και αυτό η ΟΜΟΝΟΙΑ το ξέρει από πρώτο χέρι.
Η νίκη κόντρα στην Ανόρθωση ήταν επιτακτική ανάγκη και έπρεπε να έρθει πάση θυσία. Αυτό δεν έγινε και η ομάδα μας εξακολουθεί να έχει πρόβλημα και πολλές πιθανότητες να μείνει εκτός του πρώτου γκρουπ. Οπόταν η βελτιωμένη εμφάνιση χωρίς το ζητούμενο δεν μας αρκεί, ούτε το να εστιάζουμε σε μια συγκεκριμένη φάση. Η συνολική εικόνα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ από την αρχή της σεζόν αντικατοπτρίζεται μέσα από τη βαθμολογική της θέση και για την ώρα παίρνει αυτό που της αξίζει. Όσο κι αν μας λυπεί που το αναφέρουμε…
