Δεν περιμέναμε το ματς του Σαββάτου και την ήττα από τον Απόλλωνα για να αντιληφθούμε τις δυνατότητες μας για φέτος. Η χρονιά ασφαλώς και δε χάθηκε στο «Τσίρειο», αλλά πολύ πιο πριν, όταν είχαμε ένα δείγμα για να βγάλουμε ένα ασφαλές συμπέρασμα για το που μπορούμε να φτάσουμε φέτος.
Όταν η ΟΜΟΝΟΙΑ ξεκινά μια χρονιά με πέντε ήττες σε επτά παιχνίδια, αλλάζει προπονητή στα πέντε ματς, κάθετε υπηρεσιακός ένας φευγάτος Τεχνικός Διευθυντής και ο επόμενος προπονητής παίρνει μια ομάδα με σοβαρά αγωνιστικά προβλήματα, δεν μπορεί να υπάρχουν πολλές ελπίδες για το μέλλον.
Όλα αυτά ήταν προμηνύματα μιας χρονιάς επανάληψης των προηγούμενων κακών χρόνων. Αστάθεια στο αγωνιστικό κομμάτι (η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν έκανε καν τρεις σερί νίκες), αστάθεια στην επιλογή προσώπων στο «Ηλίας Πούλλος» (αλλαγές προπονητών, γυμναστών κ.τ.λ), αστάθεια και στα διοικητικά (λύση συνεργασίας με Μάριο Καμπανελλά-Εκτελεστικός Διευθυντής, πολλές λανθασμένες αποφάσεις).
Στη χωρίς αμφιβολία πιο αλλιώτικη χρονιά στην ιστορία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, τα λάθη ήταν αναπόφευκτα. Έγιναν όμως περισσότερα από όσα θα ανέμενε κανείς και αυτό μοιραία επηρέασε και επηρεάζει την εικόνα της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και στον βαθμολογικό πίνακα…
*Όταν λέμε η χρονιά χάθηκε αναφερόμαστε ασφαλώς στους στόχους. Όσο κι αν αποφεύγεται πλέον η διατύπωση του, ο στόχος ήταν από την αρχή της χρονιάς η Ευρώπη. Η ΟΜΟΝΟΙΑ από το ξεκίνημα δεν πλησίασε καν σε ευρωπαϊκό εισιτήριο, ούτε έδειξε να έχει τα φόντα να το κάνει, με εξαίρεση κάποιες εκλάμψεις.
