Είναι μια περίοδος που κακά τα ψέματα, θυμίζει την περσινή. Η ΟΜΟΝΟΙΑ μπαίνει στη β’ φάση χωρίς να μπορεί να κυνηγήσει κάτι, αφού η ίδια έθεσε εαυτόν εκτός διεκδίκησης ενός ευρωπαϊκού εισιτηρίου. Εύλογα διερωτάται κανείς με ποια κίνητρα κατεβαίνουν οι ποδοσφαιριστές της ομάδας στους αγώνες.
Πρώτα από όλα, είναι αυτό που τονίσαμε εδώ και μερικές βδομάδες. Είναι θέμα σεβασμού της ιστορίας της ομάδας, θέμα αξιοπρέπειας. Δεν μπορεί ολόκληρη ΟΜΟΝΟΙΑ να μπαίνει στους αγώνες και να κάνει αγγαρεία, κάτι που είδαμε την περσινή περίοδο και καταγράψαμε ένα ντροπιαστικό ρεκόρ αρνητικών αποτελεσμάτων. Η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι ΟΜΟΝΟΙΑ και μπαίνει πάντα στο γήπεδο με στόχο τη νίκη. Στο κάτω κάτω οι ποδοσφαιριστές πληρώνονται και οφείλουν να εκτελούν το καθήκον τους με τη μέγιστη απόδοση.
Δεύτερον, είναι επίσης κάτι που τονίζουμε πριν τους αγώνες τον τελευταίο καιρό. Όλοι κρίνονται και η φετινή τους παρουσία μέχρι το τέλος, θα επηρεάσει το κατά πόσο συνεχίζουν στην ομάδα ή όχι. Πέρσι ξηλώθηκε το 80% της ομάδας και ένας από τους λόγους ήταν η ξεφτίλα που ζήσαμε στα γκρουπ.
Τέλος, κλείνουμε με κάτι που έχει καταντήσει γραφικό τα τελευταία χρόνια πριν το ματς με του ακατονόμαστους, ωστόσο εξακολουθεί να υφίσταται και ντροπιάζει την ιστορία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Δε νοείται το τριφύλλι να κάνει τόσα χρόνια να κερδίσει τον αιώνιο (κλείσαμε σχεδόν 6 χρόνια φέτος) και να καταγράφει τόσες σερί ήττες. Είναι ένα ρεκόρ που κάποτε πρέπει να σταματήσει και αυτό εξαρτάται (και) από τον εγωισμό των ποδοσφαιριστών που θα επιδείξουν στον αγωνιστικό χώρο το απόγευμα του Σαββάτου.
Κίνητρα υπάρχουν φτάνει να τα βλέπεις…
