Βρισκόμαστε τέσσερις στροφές πριν από το τέλος του πρωταθλήματος. Η τρομερά κακή χρονιά της ΟΜΟΝΟΙΑ αποτυπώνεται μέσα από τη βαθμολογική της συγκομιδή, τη θέση της στον πίνακα και τον αριθμό των τερμάτων που έχει πετύχει. Μάλιστα θα μπορούσε να πει κανείς ότι ακόμα κι αν, αντί να παίζουμε με Απόλλωνα, Αποέλ και ΑΕΚ κάθε εβδομάδα, παίζαμε με Δόξα, Αλκή και Ένωση αυτό δεν θα ήταν σενάριο που θα απείχε της πραγματικότητας.
Μέσα σε αυτές τις κακές συνθήκες, παρουσιάστηκε μία καλή ευκαιρία. Είχαμε γράψει και πριν από μερικές μέρες ότι θα ήταν καλό για τον προπονητή μας να δώσει σε ποδοσφαιριστές με μειωμένο χρόνο συμμετοχής, τη δυνατότητα να αγωνιστούν. Θα ήταν χρήσιμο για τον ίδιο αλλά και ευχάριστο για τον κόσμο. Αντ’ αυτού βλέπουμε κάθε βδομάδα, στους τελευταίους αγώνες, τους ίδιους 11 να μπαίνουν στο γήπεδο.
Μάλιστα κάποιοι εξ αυτών σε λίγες μέρες θα αποχωρήσουν. Είναι κάτι που το γνωρίζει ο Αναστασίου, ενδεχομένως να είναι ήδη εις γνώσιν και των ίδιων των ποδοσφαιριστών. Υπάρχουν για παράδειγμα τρεις παίκτες που επιλέγονται ως βασικοί, των οποίων τα συμβόλαια ολοκληρώνονται τέλος Μαΐου, οι δύο αποδίδουν κάτω του μετρίου και ο Ελλαδίτης εξακολουθεί να μην τους αφήνει εκτός. Αναφερόμαστε στους Ατζαγκούν και Σοάρες. Δίνουν ελάχιστα στο χορτάρι και παρόλα αυτά παραμένουν εντεκαδάτοι. Την ίδια στιγμή περιμένει να μπει στο γήπεδο ο Μόντες, χθες είδαμε τον νεαρό Χαραλάμπους να παίζει πολύ καλά για ένα ημίχρονο ενώ είναι κι άλλοι που ενδεχομένως να μπορούσαν να πάρουν κάποιες ευκαιρίες.
Οι αντιδράσεις του κόσμου δεν είναι παράλογες. Μπορεί να μην είμαστε προπονητές όμως κάποια πράγματα είναι εκτός λογικής. Όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι σε παιχνίδια χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον για την ομάδα μας, ο Αναστασίου δεν αξιοποιεί το δικαίωμα και των τριών αλλαγών την στιγμή που ισχύουν όλα τα πιο πάνω.
