Το παρακάτω κείμενο είναι μία εν συντομία ανασκόπηση της τελευταίας δεκαετίας. Μέσα σε αυτό εντοπίζονται τα κυριότερα, κατά τη δική μου γνώμη, σημεία που οδήγησαν την ομάδα μας στην οικονομική καταστροφή και την σημερινή της κατάληξη/διαφοροποίηση. Για το κάθε σημείο, από τα παρακάτω, σίγουρα χρειάζονται τόνοι «μελάνι» για να το αναπτύξει κανείς και να καταγράψει λόγους και αιτίες. Αυτό που επιχειρώ είναι, στοχεύοντας στα μεγάλα λάθη των προηγούμενων χρόνων, να ανασύρω στις μνήμη όλων, τις αγωνιστικές κυρίως αποφάσεις για να φτάσουμε στη σημερινή μορφή του ποδοσφαιρικού, τη διάσπαση του κόσμου αλλά και την ανάγκη για αναθεώρηση σε πολλούς τομείς ώστε να μπορέσει η ομάδα μας να ορθοποδήσει.
Πάμε λοιπόν…
Η καταστροφή της Ομόνοιας προκλήθηκε από αυτούς οι οποίοι το 2008 αδιαφόρησαν για το μέλλον του σωματείου αλλά και για το παρελθόν, ψάχνοντας την ευκαιριακή προσωπική καταξίωση. Η επιδίωξη της άμεσης επιτυχίας μέσω των υψηλών δαπανών ήταν ο δικός τους τρόπος σκέψης και δράσης. Το παράδοξο είναι ότι, όλοι όσοι ήταν κοντά στην ομάδα αναγνώριζαν τους κινδύνους και σιωπούσαν, ενώ κάποιοι άλλοι το συμπέραναν νωρίς και αποχώρησαν. Κανείς όμως δεν έδωσε σημασία.
Οι πλείστοι ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ θεώρησαν ότι ήταν ελεγχόμενος ο τρόπος διαχείρισης, ακόμα κι όταν τα μεγάλα ονόματα έφταναν στην ομάδα κατά δεκάδες για να εισπράξουν τεράστια συμβόλαια. Ωστόσο ο προϋπολογισμός μπορούσε να καταστεί ισορροπημένος μόνο με είσοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ακόμα και με είσοδο στο Γιουρόπα Λιγκ πάλι θα ήμασταν στο μείον.
Εξαιρετικό ξεκίνημα στην αρχή μιας νέας εποχής. Σπουδαία παρουσία στην Ευρώπη το καλοκαίρι του 2008 και η ομάδα αφήνει υποσχέσεις.
Η πίεση μεγάλη, ο κόσμος ενθουσιασμένος και η ομάδα ποιοτική και ικανή για το πρωτάθλημα. Έλα όμως που δεν ήταν συνεπής σε κρίσιμα ραντεβού. 2009 πρωταθλητής Αποέλ. Η ΟΜΟΝΟΙΑ στο Γιουρόπα Λιγκ και εκτός Ευρώπης από μια Βασλούι.
Δεν είναι τελικά τόσο εύκολο να κάνεις μεγάλη Ευρωπαϊκή διαδρομή για να… εισπράξεις. Η αποτυχία και το χρέος που αρχίζει αμέσως να δημιουργείται φέρνει ακόμα μεγαλύτερη πίεση και περισσότερο άγχος. Ήταν ο δεύτερος χρόνος της διοίκησης Μιλτιάδη. Τα ψηλά συμβόλαια έφεραν τον προϋπολογισμό σε σημείο που δύσκολα μπορούσε να ισοζυγίσει και η επιτυχία ήταν η μοναδική διέξοδος. Ο Τάκης Λεμονής αντικατέστησε τον Τούτιτς και είχε χρόνο να κάνει τις επιλογές του (μεταξύ αυτών και ένας Γιώργος Εφραίμ) και οδηγεί την Ομόνοια στον τίτλο τον Μάιο του 2010. Έρχονται άλλες εποχές, ακούμε. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο Ευρωπαϊκής αποτυχίας. Ο Γέβριτς το τρώει στο 1ο λεπτό στο ΓΣΠ με την Σάλτσμπουργκ, ο Γιωργαλλίδης τρώει 4 στην Αυστρία, οι Κωνσταντίνου, Λούα Λούα, Ρενγκίφο δεν σκοράρουν και τέλος το Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Λεμονής απέτυχε. Η πρόκριση με την Μέταλιστ κάτι μπορεί να σώσει αν και το χρέος έχει εκτοξευθεί και δεν καλύπτεται. Το 2-0 γίνεται 2-2 ακαριαία στο Χάρκοβο και το όνειρο των Ευρωπαϊκών ομίλων τελειώνει.
Πλέον αυτοί που έκαναν τις επιλογές και την κακοδιαχείριση είδαν το πλάνο τους να πτωχεύει και την ίδια ώρα δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής. Το 2010-11 ο στόχος ήταν μεν το πρωτάθλημα όμως πλέον απέναντι σου είχες ένα οικονομικά εύρωστο Αποέλ το οποίο με προπονητή τον Γιοβάνοβιτς και μεταγραφές τους Μαντούκα και Αίλτον είναι ανώτερο. 3-0 στο ΓΣΠ εύκολα και νοκ-άουτ από το πρωτάθλημα. Ο Λεμονής απολύεται ενώ ο Πατσατζόγλου διατηρεί συμβόλαιο. Η κατάσταση είναι τραγική. Αρχίζουν να λειτουργούν τα μνημόνια στην Ομόνοια. Μειώσεις μισθών, άγχος και ανικανότητα διαχείρισης της κρίσης. Και μέσα στην οικονομική ανασφάλεια, αποκαλύπτεται μεγαλοπρεπώς η αδιαφορία, από αυτούς που διοικούν την ομάδα, για το μέλλον του σωματείου.
Η επιλογή Ντούσαν Μπάγεβιτς μόνο λύπη μπορούσε να προκαλέσει σε κάποιον που νοιάζεται. Επιλογή που θα επιβάρυνε οικονομικά εκατοντάδες χιλιάδες Ευρώ από την στιγμή της υπογραφής. Αγωνιστικά τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει καθώς οι παίκτες πλέον ζούσαν την καθημερινή απογοήτευση και έβλεπαν μπροστά τους την μιζέρια που έβγαζε αυτή η ομάδα.
Ακόμα μία παταγώδης αποτυχία και μία επιλογή ενός ανθρώπου που θα έσερνε το σωματείο, όπως πολλοί άλλοι, στα δικαστήρια και που στο τέλος θα δικαιωνόταν.
Ο Νεόφυτος Λάρκου κατακτά το κύπελλο, έχοντας αναλάβει την ομάδα ένα μήνα νωρίτερα και η απόφαση είναι να παραμείνει. Επιλέγει Φρέντι στην επίθεση, φέρνει Σάλατιτς και ανοίγει την πόρτα στον Αλωνεύτη για να τον υποδεχτεί πίσω στην ομάδα. Ο «φτηνός» Λάρκου δημιουργεί ένα καλοδουλεμένο σύνολο και η ομάδα χτυπά στα ίσα το πρωτάθλημα ενώ στην Ευρώπη ο αποκλεισμός απέναντι στην Σάλτσμπουργκ στο τελευταίο παιχνίδι πριν τους ομίλους άφησε μεγάλη πίκρα και την ίδια ώρα ο κόσμος διέγραψε δυστυχώς από τη συνείδηση του ένα μεγάλο κεφάλαιο για την Ομόνοια, τον Γιωργαλλίδη.
Τη χρονιά 2011-12 Το πρωτάθλημα χάνεται στις λεπτομέρειες, παρά το γεγονός ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν καλύτερη από την πρωταθλήτρια ΑΕΛ αλλά και από το Αποέλ. Η κατάκτηση του κυπέλλου δεν μπορεί να επιδράσει ως βάλσαμο στη ανοικτή εδώ και καιρό πληγή. Κρίμα.
Η ζωή όμως συνεχίζεται, ο Μιλτιάδης αποχωρεί έχοντας αφήσει πίσω του μία τρύπα 30 εκατομμυρίων, μαζί στην ΟΜΟΝΟΙΑ και στην τσέπη του, και το σωματείο πρέπει να βρει τα πόδια του.
2012-13 Ο Λάρκου «καίγεται» με την παρουσία της ομάδας απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα, είχε ήδη όμως φέρει στην ομάδα τους Νούνο Ασίς, Μάρκο Σουάρες, Αντράντε, Μορέιρα.
Τέλος και ο Λάρκου μετά την ισοπαλία στο Δασάκι.
Η διοίκηση Μυλωνά επιλέγει τον Τόνι Σαβέφσκι. Η ομάδα δεν αποδίδει και χάνει νωρίς τις ελπίδες της για να ανταγωνιστεί για τις πρώτες θέσεις. Το χρέος είναι εκεί, η ομάδα αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της και ο κόσμος γίνεται αυτός που θα της δώσει το φιλί της ζωής. Η οικογένεια της Ομόνοιας έρχεται μέσα από την κρίση πιο κοντά και οι παίκτες το αναγνωρίζουν και αφυπνίζονται.
Στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος οι Αλβες, Ασίς, Εφραίμ, Χριστοφή, Σουάρες, Λεάντρο, Σπούνγκιν, Σκαραμοτζίνο, Αντράντε και Ντάνιελσον κατατροπώνουν όποια ομάδα βρεθεί απέναντι τους. Εκπληκτική ομάδα. Η μεγάλη ευκαιρία της Ομόνοιας δίνεται από τους παίκτες της. Η Ευρωπαϊκή έξοδος εξασφαλίζεται και τίποτα δεν μας φοβίζει.
Η αδυναμία μας να κρατήσουμε τον Χριστοφή μας βρίσκει ποιοτικά λειψούς στην Ευρώπη. Κρίμα και πάλι. Το καλοκαίρι του 2013 μείναμε ξανά νωρίς εκτός γιουρόπα Λιγκ. Αποκλεισμός από την δευτεραθλήτρια Ρουμανίας Άστρα στον 2ο προκριματικό γύρο. Μεγάλη ατυχία στην κλήρωση και καταστροφή πάνω στην καταστροφή.
Η ομάδα είναι καλή όμως, όχι η ίδια με αυτήν που ολοκλήρωσε την προηγούμενη σεζόν, με αυτήν που ήταν ανίκητη και πανέτοιμη να κάνει ένα απρόσμενο και πιθανώς σωτήριο ξεπέταγμα προς την κορυφή.
Ο Σαβέφσκι αποτυγχάνει στις, ομολογουμένως, φτηνές μεταγραφικές επιλογές και η ομάδα κάνει βήμα πίσω. Οι κινήσεις είναι πλέον σπασμωδικές. Με πρωτοχρονιάτικα δώρα το 2014 τους Λοτίνα και Ρικάρντο Φερνάντες μας βλέπει ο κόσμος και γελά.
Ο δικός μας κόσμος έχει ολοκληρωτικά ξενερώσει και η διοίκηση Δώρου Σεραφείμ αποφασίζει να δώσει τα ηνία σε ένα παιδί της ομάδας. Η μεγάλη στιγμή για τον Κώστα Καιάφα. Ο κόσμος είναι δίπλα του. Μπαίνει και ξέρει ότι πρέπει να… παλέψει με τα κύματα. Είναι τυχερός. Η ομάδα αν και τερματίζει πέμπτη εξασφαλίζει την Ευρώπη.
Καλοκαίρι 2015. Τέλος ο Εφραίμ από την Ομόνοια με τον χειρότερο τρόπο, από τα κάτω ράφια οι μεταγραφικές επιλογές και όλα δείχνουν καταθλιπτικά. Κι όμως, το ποδοσφαιρικό μάτι του Κωστή εντοπίζει τον Μίκαελ Ποτέ ενώ ο Ασίς είναι ακόμα εκεί. Η τύχη χαμογελάει στην Ευρώπη και η ομάδα από τον δεύτερο προκριματικό, κληρώνεται με αδύναμες ομάδες και φτάνει μέχρι τα πλέυ-οφ του Γιουρόπα Λιγκ. Ο Καϊάφας εκτός από τυχερός αποδεικνύεται και ικανός. Το τριφύλλι σηκώνει ανάστημα στην Μόσχα. Από το πουθενά, η Ομόνοια βρίσκεται δευτερόλεπτα από το απίστευτο. Στη χειρότερη φάση της ιστορίας της αγκαλιάζει την λύτρωση. Κανείς όμως δεν ήταν πραγματικά έτοιμος να αλλάξει. Το γήπεδο βράζει, το άγχος και η ηττοπάθεια δεν μας αφήνουν να φτάσουμε στην έκρηξη, συνωμοτούν Θεοί και δαίμονες, η Δυναμό βάζει το γκολ και τέλος. Μαχαιριά στην καρδιά. Το καταρρακωμένο κορμί της αιμόφυρτης εδώ και καιρό ομάδας δέχεται το τελειωτικό κτύπημα. Αυτή η ομάδα ήταν για μεγάλα πράγματα. Ο κόσμος της, όλοι αυτοί που τόσα χρόνια δίνουν την αγάπη τους και δηλώνουν την πίστη τους, ακόμα και στις πιο θλιβερές της μέρες, αιμορραγούν μαζί της. Κλαίει η ψυχή μας.
Η ζωή συνεχίζεται. Υπήρχε πίστη στον Καιάφα. Η ομάδα είναι ανταγωνιστική παρά τον μειωμένο προϋπολογισμό, κάνει καλή χρονιά υπό τις περιστάσεις, τερματίζει τέταρτη και είναι ξανά εκπρόσωπος της Κύπρου στην Ευρώπη το καλοκαίρι του 2015. Τρίτος προκριματικός και εκτός από την Μπροντμπι με δύο ισοπαλίες. Μέχρι εκεί ήταν οι δυνάμεις μας όμως, το πολύ μέχρι λίγο παρακάτω.
Ο προπονητής, πρώην αρχηγός, γέννημα θρέμμα της ομάδας μπαίνει στο πρωτάθλημα καταδικασμένος. Μετά την 9η αγωνιστική, υποβάλει ο ίδιος παραίτηση. Η Ομόνοια έχασε ακόμα έναν δικό της.
Ακολουθεί το μικρό αλλά πολύ σπουδαίο κεφάλαιο που ακούει στο όνομα Βλάνταν Μιλόγεβιτς.
Φεύγοντας από μία μικρή ομάδα της Σερβίας ήξερε απόλυτα που ερχόταν. Γνώριζε τα πάντα για την Ομόνοια, αντιλαμβανόταν το μέγεθος της. Έδειχνε να είναι ακολουθητής της ιδεολογίας της. Μέσα σε λίγους μήνες ο Μιλόγεβιτς κατάφερε να εμπνεύσει. Ήταν η λαμπερή βιτρίνα ενός σωματείου το οποίο εσωτερικά ήταν αχούρι. Κατάφερε να πείσει τον κόσμο μας και να τον κάνει να πιστέψει ξανά ενώ έκανε τους αντιπάλους, με τον λόγο που έβγαζε, να σεβαστούν και πάλι την Ομόνοια. Ένιωθε κομμάτι αυτής της ομάδας από την πρώτη του μέρα και αυτό κατάφερε να το μεταφέρει στους ταλαιπωρημένους ποδοσφαιριστές μας οι οποίοι απέδωσαν. Ο Μιλογεβιτς διαχειρίστηκε άψογα ένα ελλιπές ρόστερ και οδήγησε την Ομόνοια στην Ευρώπη.
Η παρουσία αυτού του μεγάλου ανθρώπου και προπονητή στην ομάδα μας όμως, ανέδειξε όλα αυτά τα στραβά και ανάποδα που κουβαλούμε και που έφεραν την Ομόνοια στο σημείο που αυτός την βρήκε όταν αναλάμβανε και ήταν αυτά που στο τέλος μας τον στέρησαν από προπονητή μας.
Ο Σέρβος βάζει στόχο να μας αναγεννήσει και δείχνει να τα πηγαίνει μια χαρά. Όμως κάποιοι άνθρωποι άσχετοι με το ποδόσφαιρο που έπαιρναν τις αποφάσεις τα κάνουν ξανά θάλασσα. Η διοίκηση επιλέγει να αλλάξει μοντέλο επειδή απλά… έτσι. Αντί ο Μιλόγεβιτς να γίνει ο δικός μας ηγέτης φεύγει διότι έπρεπε να αποφασίζει ο τεχνικός διευθυντής για όλα, και δεν του κάνει ο Ασίς. Είναι για να τραβάς τα μαλλιά σου.
2017 η άβυσσος δεν έχει πάτο και τα σωσίβια μας τα τρυπάμε μόνοι μας. Τραγωδία. Είμαστε μία ομάδα ερείπιο. Κανείς δεν ξέρει τίποτα και όλοι ξέρουν τα πάντα. Είναι λες και η αρρώστια βγαίνει από τα εντόσθια και είναι ανίατη. Ο Νταμπίζας ακούς είναι μιζαδώρος, ο Κάρβερ είναι πιόνι λένε, η διοίκηση ασυνάρτητα προσπαθεί να στηρίξει τις επιλογές της και ο κόσμος φεύγει. Κανείς δεν πιστεύει πλέον σε τίποτα. Τίποτα δεν έμεινε για να θυμίζει την μεγάλη ΟΜΟΝΟΙΑ. Η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει σμικρύνει και όλοι το έχουν αποδεχτεί. Η αποτυχία του νέου μοντέλου φέρνει την έξοδο για όλους. Κοντά στο τέλος της χρονιάς, όταν πια όλα είχαν χαθεί, διοίκηση και μαζί τεχνικός διευθυντής και προπονητές αφήνουν στη μέση την ήδη αποτυχημένη προσπάθεια τους.
Νέος πρόεδρος ο Αντώνης Τζωνής. Πανηγυρίζει μόνος του επειδή κατάφερε να… αποσπάσει την υπογραφή του Πάμπου Χριστοδούλου. Είναι σίγουρος ότι με αυτόν στον πάγκο αξίζει να επενδύσει η ομάδα… λίγο παραπάνω. Ο κόσμος λέει γιατί όχι. Ας ενθουσιαστούμε λοιπόν, έστω και προσποιητά. Στις Πλάτρες η κωμωδία του καλοκαιριού. Ο κόσμος υποδέχεται μετά βαΐων και κλάδων την ‘’καινούργια’’ Ομόνοια. Όμως όλα είχαν κριθεί πριν καν αρχίσουν και εμείς λανσάραμε στο γήπεδο την επετειακή φανέλα για τα εβδομηντάχρονα του πάλαι ποτέ ένδοξου σωματείου μας. Μαύρη σαν τα αποκαΐδια που άφησαν πίσω τους οι wannabe αναμορφωτές μας. Το… λίγο παραπάνω που επενδύθηκε στο όνομα (και στις αμφιβόλου αξίας επιλογές) του Πάμπου Χριστοδούλου άφησε φυσιολογικά τον Τζωνή εκτεθειμένο. Ακόμη μία παταγώδης αποτυχία. Πλέον όλοι το λένε, όλοι το παραδέχονται. Βαράμε διάλυση.
Και τι θέλουμε τώρα; Τι απαιτείται άμεσα; Τι δεν έχουμε; Λεφτά. Είναι το επιχείρημα που πρόταξαν οι τωρινοί στη διοίκηση. Ο Λώρης και οι υπόλοιποι είχαν, πριν καν αναλάβουν, αποφασίσει τι θα γίνει. Πάμε για την εταιρία. Πάμε να υλοποιήσουμε το… όνειρο. Το φώναζαν άλλωστε οι περισσότεροι από καιρό. Ποιοι το φώναζαν; Οι ίδιοι οι ομονοιάτες. Αυτοί που τα ήξεραν όλα όμως δεν ήξεραν τίποτα. Αυτοί. «Εταιρεία, λεφτά, εκσυγχρονισμός, επαγγελματισμός, νέα δεδομένα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, οι άλλοι το έκαναν εμείς γιατί όχι» ήταν οι κουβέντες μας εδώ και πολύ καιρό. Και όταν τα έφερε η μοίρα και έγινε αυτό αναγκαστικά η κατάληξη είναι αυτή που είναι σήμερα. Η ποδοσφαιρική Εταιρία η οποία άρχισε να λειτουργεί με χρέος 9 εκατομμυρίων Ευρώ και ένα σωματείο το οποίο έχει σήμερα στην πλάτη του 5εκ. χρέος.
Η χρονιά φέτος βγήκε και πάλι ζημιά. Η απειρία των καινούργιων στοίχισε και γίνεται σήμερα ακόμη πιο δύσκολο στον κόσμο μας να ξαναβρεί την πίστη ότι μπορεί το μέλλον να είναι ευοίωνο.
Οι παλιές εποχές ανήκουν στους πατεράδες μας, στους παππούδες μας και τα πεπραγμένα της Ομόνοιας Λευκωσίας είναι καταγεγραμμένα για να μας κάνουν έστω για λίγο, όταν τα ανασύρουμε στη σκέψη μας, να αισθανόμαστε στιγμιαία την υπερηφάνεια και παρατεταμένα την στεναχώρια για τη σημερινή κατάληξη.
Οι άνθρωποι που διοίκησαν το σωματείο τις τελευταίες δεκαετίες ξέχασαν ότι, εκτός από τους παίκτες, τους προπονητές και τα γήπεδα, έπρεπε να επενδύσουν και σε αυτά που έχουν την αληθινή αξία και δεν απαιτούσαν καθόλου λεφτά. Ξέχασαν να επενδύσουν σε αξίες όπως η τιμιότητα, η ειλικρίνεια, η καθαρότητα στον λόγο, ο σεβασμός, η αγάπη για τον αθλητισμό, το ευ αγωνίζεσθε.
Η Ομόνοια κάποτε χάρασσε τον δρόμο, είχε το όνομα είχε και τη χάρη. Τραβούσε σαν μαγνήτης τα μικρά παιδιά και τα ενέπνεε. Σήμερα τι; Είναι η επένδυση ενός εκατομμυριούχου που μπορεί να πετύχει, μπορεί και να μην πετύχει; Προσωπικά δεν θέλω να το βλέπω έτσι. Θεωρώ πως είναι μία τελευταία προσπάθεια να μεγαλώσει ξανά η ομάδα αγωνιστικά και όχι μόνο.
Και δεν θα πρέπει ουδείς να κατηγορείται. Ούτε οι φίλοι της ομάδας που έμειναν κοντά της, ούτε τα παιδιά που επέλεξαν να ακολουθήσουν έναν άλλο δρόμο. Οι διαδικασίες το περασμένο καλοκαίρι σίγουρα δεν ήταν οι ενδεδειγμένες ωστόσο θεωρώ πως δεν είναι σωστό να αμφισβητείται η πρόθεση, αυτών που έλαβαν τις αποφάσεις, για πρόοδο της ομάδας.
Προσωπικά δεν τα παρατώ. Ξέρω ότι κάποια στιγμή, νομοτελειακά, αυτό το τεράστιο σωματείο θα ξαναμπεί σε μία κανονικότητα. Θα μπορέσει να μαζέψει πίσω τα δικά της παιδιά και θα γίνει η ομάδα πρότυπο που ήταν στο παρελθόν.
Ανάσταση για μένα δεν θα σημαίνουν ούτε οι τίτλοι, ούτε οι αγωνιστικές επιτυχίες. Η ανάσταση θα έρθει όταν δούμε και πάλι την ομάδα να μπαίνει στο γήπεδο και να έχει στο πλευρό της τους χιλιάδες οπαδούς της. Τις χιλιάδες πιστών οπαδών της που δίνουν τα πάντα γι’ αυτήν.
Είμαστε όλοι παιδιά της Ομόνοιας, έχουμε βαδίσει για χρόνια ολόκληρα μαζί, σε λύπες και χαρές και αυτό κανένας δεν μπορεί να το διαγράψει.
Χρίστος Ανδρονίκου – omonoianews.com
