Το συναίσθημα που παίρνουμε από τον ΟΜΟΝΟΙΑτικο κόσμο την επόμενη μέρα της ήττας της ομάδας μας από τον Εθνικό είναι η απογοήτευση, η στεναχώρια αλλά και η πικρία.
Είναι λογικό ο κάθε ένας από εμάς που αγαπά αυτή την ομάδα να νιώθει όλα τα πιο πάνω, όμως δεν θα πρέπει με την πρώτη κακή στιγμή κι από την μια μέρα στην άλλη να τα βάφουμε… από πράσινα, όλα μαύρα.
Σίγουρα αυτά που βλέπουμε μέσα στο γήπεδο από το σύνολο του Χένινγκ Μπεργκ, μας κάνουν ακόμη περισσότερο να πιστεύουμε ότι μπορούμε να φτάσουμε στον μεγάλο στόχο αλλά… όταν με μια αποτυχία αρχίζει η μουρμούρα και σκύβουμε το κεφάλι μόνο βήματα μπροστά δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε.
Ας αναλογιστούμε και ας γυρίσουμε για λίγο το χρόνο πίσω και να κοιτάξουμε σε ποια θέση ήταν η ΟΜΟΝΟΙΑ τέτοιο καιρό τα προηγούμενα χρόνια και θα καταλάβουμε ότι αρχίσαμε και πάλι να μεγαλώνουμε και να αποτελούμε φόβητρο.
Δεν το κρύβουμε, άλλωστε είναι πράγμα που δεν μπορεί να κρυφτεί, ότι δηλαδή η εικόνα της ομάδας μας την φετινή σεζόν σε σχέση με άλλες είναι σαφέστατα βελτιωμένη, έχουν γίνει βήματα προόδου και πως η ΟΜΟΝΟΙΑ βγάζει υγεία σε όλους τους τομείς.
Πρέπει όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως να κατανοήσουμε ότι σε ένα παιχνίδι υπάρχουν τρία αποτελέσματα(νίκη, ισοπαλία, ήττα) και το κάθε ένα χρειάζεται την δική του ειδική διαχείριση όπως πρέπει να γίνει και με το αποτέλεσμα κόντρα στον Εθνικό Αχνας.
Η ομάδα μας με το πέρας και της 19ης αγωνιστικής και πάρα την ήττα της θεωρείται μια από τις διεκδικήτριες ομάδες του πρωταθλήματος και το μήνυμα που παίρνουμε είναι ότι θα παλέψει μέχρι τέλους με όλες της τις δυνάμεις για να το κατακτήσει.
Καταλήγοντας απλά θα θέλαμε να πούμε ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ τόσο στα εύκολα όσο και στα δύσκολα αυτό που χρειάζεται είναι η στήριξη από τον κόσμο της.
