Είναι αλλιώς, αγγλιστί, το… back to reality. Ναι αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα για το Κυπριακό ποδόσφαιρο. Μια Ομόνοια που να είναι… Ομόνοια.
Η Ομόνοια με τη φετινή της αγωνιστική, θαυμαστή παρουσία, παρά το ότι δεν πήρε τρόπαιο, επιστρέφει σε αυτό που ήταν κάποτε. Η φαντασίωση κάθε Ομονοιάτη, ειδικά παλιότερου, γιατί οι νεώτεροι αντικειμενικά δεν έχουν τις παραστάσεις, είναι ότι κάποια στιγμή η ομάδα θα επιστρέψει και όταν το κάνει, εκείνοι που την κορόιδευαν και ενίοτε τη χλεύαζαν θα νιώσουν ξανά το φόβο αλλά και το σεβασμό.
Αυτό ακριβώς που ένιωθαν, όταν απέναντί τους είχαν τον Ανδρέα Κανάρη, τον Σωτήρη Καϊάφα, το Νίκο Χαραλάμπους, το Γκρέγκορι Σάββα, τον Κλείτο Ερωτοκρίτου τον Τάκη Μαυρή, το Φίλιππο Δημητρίου, το Γιώργο Σαββίδη, το ΣπαςΤζεβίζοφ, τον Κωστάκη Πέτσα, τον Ευαγόρα Χριστοφή. Ανθολογούμε πρεστιζάτα ονόματα. Όλοι τους ένας και ένας.
Το λογικό είναι ότι μια ομάδα με τον ανυπέρβλητο σε οπαδική ποιότητα κόσμο, (δεν εννοώ ούτε συνθήματα, ούτε τραγούδια, ούτε τσαμπουκάδες, αλλά εκείνη τη στάση ζωής που σε κάνει να λες πάντα με βροντερό τρόπο, «παρών», πέρα από πορείες, πέρα από πρωταθλήματα, πέρα από τρόπαια γενικότερα, ενώ σκοπίμως αφήνω το χιλιοφορεμένο αριθμητικό), αποτελεί επενδυτική ευκαιρία, ώστε αυτός ο παρατεταμένος (αγωνιστικός) στροβιλισμός που πάντως δεν έξυσε τον πάτο, αλλά είχε τέτοια ροή που την έβγαλε κατά πολύ από την πορεία της, κάποια στιγμή θα τελειώσει.
Ο μέσος Ομονοιάτης οπαδός βλέπει την -όχι βέβαια τρελή- φαντασίωση του να παίρνει τη μορφή του απόλυτου ρεαλισμού.
Πηγή: 24sports.com.cy
