Αν αρχίσω να γράφω για τον γίγαντα Φαμπιάνο, δεν θα με φτάνουν οι σελίδες. Αν προσπαθήσω να περιγράψω το μαέστρο Γιόρντι, ότι κι αν γράψω θα τον αδικήσω. Αν μιλήσω για τα πνευμόνια του Λέσιακς ακόμα και στη παράταση θα είναι απλά περιττό. Δεν επιδιώκω, ούτε θέλω να ξεχωρίσω μονάδες, όλοι όσοι έπαιξαν ή στήριξαν από το πάγκο, κατάθεσαν τη ψυχή τους. Εξάλλου ποτέ στον ομαδικό αθλητισμό η επιτυχία δεν ανήκει σε ένα άτομο.
Νιώθω όμως την ανάγκη να γράψω για κάτι μωρά. Νιώθω την ανάγκη να πω για κάτι παιδάκια που μέχρι να μας συστηθούν έγιναν πρωταγωνιστές. Νιώθω την ανάγκη να πω για τον Ανδρόνικο, το Λοΐζο και τον Μαρίνο. Ο ένας στα 19 του βασικός, ο δεύτερος στα 17 του αλλαγή, ο τρίτος στα 19 του αυτή τη φορά εκτός, αλλά πρωταγωνιστής στη Βαρσωβία. Το πιο σημαντικό όμως, είναι πως πρόκειται για τα «μωρά των πέτρινων χρόνων». Που άντεξαν, μεγάλωσαν και ήλθαν τώρα, μαζί με τους συμπαίκτες τους μεγάλους και μικρούς (γιατί μπορεί να μην είναι ακόμα πρωταγωνιστές παίκτες όπως ο Ζευκής και ο Χάμπος αλλά θα γίνουν κι αυτοί) να στοιχειώσουν τα όνειρα κάθε αλλόθρησκου.
Όταν η Ανόρθωση έμπαινε ομίλους, οι δυο ήταν 8 και ο τρίτος 6. Ο αιώνιος μας, έκανε τα μεγάλα του βήματα όταν ήταν δημοτικό και γυμνάσιο. Στο σχολείο σε μια εύθραυστη ηλικία, έπρεπε να επιβιώσουν τη καζούρα, να μην τα παρατήσουν,να μείνουν πιστοί στα ιδανικά τους όταν και οι δυνατοί λυγίζανε, να δηλώνουν OMONOIA ΑΙΩΝΙΑ όταν οι άλλοι τους φώναζαν για ψυχολογικά, να φοράνε το τριφύλλι στο στήθος όταν στο γήπεδο χάναμε συνεχώς. Δεν υποχώρησαν, δεν σταμάτησαν, χρησιμοποίησαν τις πίκρες και τις λύπες σαν καύσιμο, μετέτρεψαν τα δάκρυα σε πείσμα και πλέον, ήρθαν να βάλουν το δικό τους λιθαράκι στη μέρα που γράφτηκε ιστορία!
Τα μωρά της γενιάς των πέτρινων χρόνων είναι εδώ. Είναι εδώ για να θυμίζουν σε όλους μας τι περάσαμε, αλλά και ότι επιβιώσαμε και τι πρέπει να κάνουμε για να μην κατρακυλήσουμε ξανά. Τα μωρά της γενιάς των πέτρινων χρόνων είναι εδώ, για να οδηγήσουν την ΟΜΟΝΟΙΑ σε νέες χρυσές δεκαετίες. Τα μωρά της γενιάς των πέτρινων χρόνων είναι εδώ και αλλόθρησκοι, μην γελιέστε, δεν ξεχνάνε. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο από όσα πέρασαν…
